ธรรมของคนพาล

อ่าน ทำความเข้าใจ อันนั้น เอาไว้ใช้กับ วิชาแบบโลกๆ

ส่วน ธรรมะ อย่าไปอ่านแบบนั้น

สังเกตให้ดีๆ

ไม่มีหลอก เวลาอ่านหนังสือธรรมะ แล้ว เราจะไปอ่าน
เพื่อเอาความเข้าใจ ...อ่านแบบนั้น มันไม่ซื่อตรงตั้ง
แต่แรกแล้ว

ธรรมะ นั้น

ก่อนเราจะ ใส่ใจสดับ มันจะต้องเริ่มจาก "เหตุ"

คือ ประสบทุกข์

คนกำลัง ประสบทุกข์ แล้ว วิ่งเข้าหาตำรา ร้อยละร้อย
จะเรียน ธรรมะ ผิด

แต่ถ้าเราสังเกตใหม่ ให้ดีๆ เวลา อ่านธรรมะ หลังจาก
ที่เรา แจ้งทุกข์ เราจะ "หาอุบายนำออก"

ซึ่ง ก่อนจะอ่านเนี่ยะ ต้องเห็นก่อนแล้วว่า อุบายนำออก
นั้นมี ไม่อย่างนั้น ไม่มีทางหยิบ หรือ ฟังธรรมะ หลอก

ดังนั้น

เวลาฟังธรรมะ หรือ อ่านธรรมะ ของ พระศาสดา

หากอ่านอย่างถูกต้อง มันจะเป็นการ ใส่ใจว่า

เอ....กรณีทุกข์แบบนี้ พระศาสดาตรัสอย่างไร จึง
เป็น ภาษิต ที่เป็น อุบายนำออก

งง ไหมฮับ

จะไม่ งง หาก จขกท เห็นการข้ามจิต ไม่เผลอเพลิน
ไปสำคัญ ความคิด ความอ่าน ในภายใน เป็นตน

จิตที่ก้าวข้ามความเป็นตน อาสวะ นิสัยตนอยู่
แล้ว มีจิตตั้งมั่น พ้นแล้ว แลอยู่ ก็จะ สนใจว่า
ธรรมะของศาสดา หากเป็น "กรณีนี้......."
พระองค์จะตรัสอย่างไร

เรียนแบบนี้ จะจดจำได้ดี เหมือน พระอานนท์

แต่ถ้าไป เรียนแบบคอยตีความ เทียบเคียง
ให้เหมือน มันก็ แหงแซะ ว่า อ่านแต่ละรอบ
จะต้องมี อาการประจบ สอพลอ ทำเป็นว่า
เข้าใจธรรมะ แล้วก็หลอกตัวเองว่า มีธรรม
มีความเท่าเทียมกับพระศาสดา มีสิทธิเสรี
ภาพของใครของมัน ไม่มีผิด ไม่มีถูก ขึ้นกับ
ว่า จะเทียบเคียงยังไง ........โอ้ละพ่อ คนละเรื่อง

นะ

ถ้าเข้าใจ บทง่ายๆ ที่ พระศาสดาตรัสว่า
พระสาวก เปรียบดังดอกบัว

คือ เป็นดอกบัวแล้ว มีความสะอาดในภายใน
ไม่เมา เขม่าความคิดจนหนักศรีษะ มีความ
พ้นอาสวะ แล ทุกข์อยู่ ด้วยดี ....เพียงแต่
ขาดไปอีกนิดเดียว ในการน้อมไป ยังอีกฝาก
ซึ่ง ความมีอยู่ของอีกฝาก ต้องอาศัย ศาสดา
เป็นพยาน จ้ำจี้ จ้ำไช ว่า ช่วยสังเกตหน่อย
ช่วยเอะใจกันหน่อย มันมี อยู่ทางโน้น แล้ว
ท่านก็ชี้ แต่ไม่สามารถ พาไปได้ หรือ บันดาลให้ได้


ธรรมะ จึงไม่ใช่เรื่อง การกล่าวเพื่อการบัญญัติ

แต่เป็น การปรากฏไปตามเหตุ หมดเหตุ (หรือ
เหตุ ทุกข์ ไม่ตรงกัน ) ก็ดับ เป็น สุญญตา
ไม่ใ่เทศนาเพื่อคนชื่อนั้น คนชื่อนี้ แต่อย่างใด

 

คนสมัยนี้อ่านหนังสือไม่เป็น
อ่านเป็นต้องเห็นออกมาเป็นภาพ

 

ถึงจำงัยกะลืม

 

จขกท เคยสังเกตไหม ....

เวลาเรียนหนังสือ วิชาไหน เราจะ จำได้ดี
วิชาไหน จะจำยาก

วิชา ที่เราจะจดจำได้ดี คือ ไม่ต้องจำ

เพราะว่า เคย พ้นสภาวะทุกข์ อย่างนั้นมาแล้ว

ยกตัวอย่าง "10ดอกจิก Qโพดำ"

เป็นไง

ถ้าไม่เคย พบทุกข์มาก่อน ก็ งง เต็ก
แต่ถ้า เอ้ย เคยมาแว้ววว!! ไม่ต้องจำเลย
เจออีกนี่ นิ่ง สงบ รำงับ ในภายใน แต่
ข้างนอกนี่ว่าไป ตามสามารถ

นะ

วิชาอื่นๆ ก็เหมือนกัน หากเรา พบพาน ประสบ
การณ์นั้นมาแล้ว มันจะ สนุกที่ได้เรียน

แต่ถ้า ไปเรียนไป คิดไป วาดภาพไป มโนไป

มันเหมือน คนถือขันไปรองน้ำจากเทศบาล
ที่เขามาช่วย คนถือก็มัวแต่ถือไปวาดภาพ
ไป แล้วก็หันไปหาคนนั้น คนนี้ พูดถึงความ
ไม่ลืมเลือนของภาพจำ แต่ น้ำในขัน เว้ยเฮ้ย

มันพร่อง มันไม่เต็ม

ทั้งที่รู้ว่า ขันพร่องไม่เต็ม พอมันสบตากับ
เทศบาล มันด่ากราด คอยทิ่มแทงหา
ว่า สอนภาษาเฮียอะไร สอนไม่เป็น พูด
แต่สภาวะอย่างงั้นอย่างงี้ เทน้ำมา ก็ให้
ลงขันสิว่ะ

คนเขาก็บอกว่า เฮ้ย ต้องพ้นทุกข์มาก่อน
แล้วมาประสบ จะ จะ แล้วจะไม่บ่นเลยว่า
ขันพร่อง น้ำไม่เต็ม สุขใจ ลัลลา กลับไป
อีกต่างหาก ถ้ามัน พ้นมาก่อนแล้ว เพียง
แต่มาฟังอีกนิดว่า บางอย่างที่พ้นปัจจัยการ
มันมีอยู่จริง อยู่ปู้น!! ไม่ต้องทำ ไม่เพียร
ไม่พัก ไม่ลัก ไม่จำ น้ำในขันไม่ต้องมีก็ได้

พอ "10ดอกจิก Qโพดำ" .....นะ สบาย

 

แต่งตั้งกันเองทำมะดาของสมัยนี้

 

ยกสภาวะนั้นสภาวะนี้ขึ้นมา
พอจิตรปรุงตามกะแต่งตั้งกันเอง

 

จรืงๆมันกะได้ละแต่ต้องไปวัดใจตอนจะสิ้นลม
ต้องโดนแทะโลมจนไม่เหลือ55

 

ลอง พินา ดูนะ ฮับ

ภาษาคนโบราณ ท่านจะเรียกว่า "ล่วงส่วน"

คือ ต้องเห็นการพ้น มาแล้ว

อย่างเช่น ความตระหนี่ หากเช้าๆ เราตักบาตร
นี่ แค่นี้ ก็พบแล้ว การพ้นอาสวะกิเลสความ
ตระหนี่ ไม่ต้องให้ใครแต่งตั้ง ประสบการณ์มี

ใครก็ขะโมยไม่ได้ และ ไม่ต้องจำ

พอมาเจพระศาสดา พระศาสดาก็ตรัสว่า

จิตที่พ้น หรือ พราก หรือ ล่วงส่วนความตระหนี่
จิตเช่นนั้น จะมีกำลัง(บารมี)ของ ทาน ส่งผล
ให้จิตมีความปราโมทย์ ไม่ดื้อ ไม่ด้าน ไม่กระด้าง
สอนอะไร ไม่ต้องจำ จะ รับได้เลย ว่าเป็น
สัจจ ความจริง

ศีล หาก จขกท ทำ ก็จะมี กำลังบารมี ทำอะไร
ก็มีกำลังใจสำเร็จ ไม่มีอุปสรรค มาขวาง

จิตก็จะเกิด สมาธิ ตั้งมั่น

เมื่อจิตตั้งมั่น ก็เห็น สรรพสิ่งได้ตามความเป็นจริง

นิพพาน เนี่ยะ ก็แทบจะอยู่ ต่อหน้าต่อตา

แต่ต้องเอะใจนิดนึง มีศาสดามาบอกกล่าวนิดนึง
เพราะ ลำพังพอ คนปรกติพ้นอาสวะ หมักดอง
ก็จะ เกิด อุปกิเลสพอใจอยู่แค่นั้น ไม่ทราบ
ว่า ยังมี สิ่งหนึ่ง อีกฝ่กทางโน้น พ้นความเป็น
ปัจจัยการ พระองค์ก็ไม่สามารถพาไป หรือ
บันดาลให้ได้

ลองดู ฮับ

นิพพาน ที่นี้ เดี๋ยวนี้ ไม่ต้องรอเวลา อ้างเลห์
พลัดวันประกันพรุ่ง แต่กลับบอกว่า มีธรรมสมบูรณ์

 

วันพระ ผมขอแจมความเห็นซักหน่อยละกันนะเรื่องคุณชา
โดยยกตัวอย่างเรื่องที่ผมเคยผ่านมาซักหน่อย แบบโดยย่อ

ตอนนั้นไปต่างจังหวัด ไปที่พักแห่งหนึ่ง เตียงขาดไปหนึ่ง
จะมีคนหนึ่งที่ต้องนอนพื้น

ผม : บอกอย่างแมนๆเลย ผมนอนเตียงให้อีกคนนอนพื้น

เขา : บอกผมคุณไม่คิดจะเสียสละอะไรให้ฉันเลยหรอ

ผม : หากผมบอกว่าผมนอนพื้น เขาจะว่าอย่างไร ?

เขา : อ่ออ

เรื่องนี้ก็คล้ายๆกับถุงเท้าที่ลายคล้ายกันแต่เขาเลือกที่จะเอาถุงเท้าในส่วนเรา
แม้ลายถุงเท้านั้นก็เหมือนๆกัน

หากไม่มีนิสัยคนแบบนี้มากระทบให้รับรู้ คนที่มีใจเสียสละแต่ยังไม่ทัน
ตัวคิดที่ยังมีคาดหวัง/หวังผล ย้อนกลับมาคำนึงถึงตัวเอง
ก็อาจจะไม่ทันได้สังเกตุในจุดๆนี้ได้

จะกระทบมาดีหรือมาร้าย ก็เป็นบทเรียนได้ จบละ

 

ถ้าเรียนเพื่อจดเพื่อจำก็มีหลงๆๆลืมๆๆบ้าง หากเรียนเพื่อรู้เพื่อเข้าใจจะจำได้ตลอดชีวิต เรียนโดยอาศัยการระลึก(ภาพพิมพ์ใจ)ก็จำได้เช่นกัน

 

คนชอบ นิมิต กสิณ "ภาพพิมพ์ใจต้องมีลักษณะตรง"

"ภาพพิมพ์ใจต้องมีลักษณะตรง" คำแบบนี้ คงจะ
เคยได้ยิน พวกเรียน สอน กสิณ จะนิยมพูดเป็น
อุบาย เป็นภาษิต ( อย่าลืมนะ อย่าเรียนเพื่อจำ
แต่ให้ เรียนให้ตรงกับที่ ใจเราเห็น ก็จะ อำนาจ
เวลากล่าวเป็น กถา จะเกิด ความศักดิ์สิทธิ ตรง
กับ วาจา บางที คนเรียนยังไม่ต้องอะไรเลย ก็
ตูม!! วิ๊งๆ ......ยกเว้น วิ่งอ้าวไปโน้น สายสง
สายสิณขาดหมด ครูพลอย...ไปด้วย )

"ภาพพิมพ์ใจต้องมีลักษณะตรง" ก็คือ ตรง
ตามประสบการณ์ ตามความจริง ไม่ใช่ภาพ
นึกเอา วาดเอา ( ภาพชัดเหมือนกัน แต่ผล
จะต่างกัน )

ยกตัวอย่าง

ภาพพิมพ์ใจ เป็น นางงามจักรวาล อันนี้เวลา
นึกภาพขึ้นมา ชัดแจ๋วเลยย มือไม้ออกเลย

กับ ภาพพิมพ์ใจที่เราเคยขึ้นเวทีมาจริง

ภาพแรกน้อมมาฝึกธรรม ไม่ได้ แถมจำได้ก็
เสียหาย ความสำเร็จไม่มี เพื่อนไม่คบอีกต่างหาก
มีการผลัดวันประกันพรุ่ง ผลัดไปแม้นวินาที
สุดท้ายของชีวิต ไปโน้น

ภาพแบบที่สอง จะถือว่า เป็น ภาพตรง แม้น
จำไม่ได้ ก็ยังต่อยอดได้สารพัด มีความสำเร็จ
เรียงราย แล้ว (มีคำว่า แล้ว )

 

ฟังดูง่าย ทำไม่ง่ายเลยนะคะ ถ้านิพพานกันได้ง่ายๆคงจะมีคนบรรลุเป็นดอกเห็ด ไม่เวียนว่ายตายเกิดให้เสียเวลา มีแต่คนอยากไปนิพพานกันทั้งนั้น จะดับโทสะ กาม ด้วยการภาวนาทรงอภิญญา ก็โดนวิบากกรรมมาขวางกั้นเสียก่อน ต้องเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ เพียรบำเพ็ญบารมี ห่างจากการภาวนา จนกว่าบารมีจะถึงพร้อมจึงจะสามารถบำเพ็ญภาวนาได้ นี่คือกิจของชา อย่างไรก็ดีฟังไว้ศึกษาไว้ก็ไม่เสียหายอะไร

 

พุทธธรรม เป็นเรื่อง เล็ง กันในส่วนเหตุ

เวลาพูด นิพพาน นิพพาน อย่าไปเข้าใจ ว่าเป็น
location ของนิพพาน

นะ

เวลาพูดนิพพาน จิตจะต้อง จี้ลงที่เหตุ อย่า
เคลื่อน เกินไปกว่าเห็น เหตุ

เหตุของนิพพาน คือ กิเลสดับ ตัณหาดับ อุปทานดับ

จขกท กิเลสเกิดตลอดไหม ตัณหามีตลอดไหม
อุปาทานหละ อุปาธิหละ

ตัวไหนยาก ให้ จี้ลงไปที่ หยาบ กลาง ละเอียด
ไปตามลำดับ ลำดา ไม่ข้ามขั้น

นิพพาน ในปัจจุบัน นั่นเลยเทียว

แต่........


มีแต่ ตรงจุดสุดท้าย ธรรม มันต้องมี อย่างน้อย
การประจักษ์ ซ้ำๆๆๆๆๆ จริงๆ ขอแค่ สองขณะ
ต่อเนื่อง แต่ถ้าเป็น สมถยานิกจะต้อง 3

ขณะแรกเนี่ยะ กิเลสดับ ตัณหาดับ
หรือ นิวรณ์ดับ(ไม่ใชด้วยการกดข่ม ด้วย สมถะ)

ส่วน ขณะที่สอง คือ เห็นความดับของ ปัจจัยการ

แล้ว ระลึกได้ว่า ธรรมพ้นปัจจัยการ มีนะ แต่
อยู่ปู้นนนน ( ตรงเนี่ยะ จะยาก เป็น จังหวะสอง
เจตนาเอาไม่ได้ หากมีเจตนา จะกลายเป็น
อุปาธิ อุปาทาน ไป )


ปล. อย่าลืมนะ อย่า ฟังธรรม เพื่อจำ เพื่อเทียบ
แต่ จะต้องเป็นเรื่อง มีสติ มีความเพียร หมั่น
ประกอบมาเนืองๆ แล้ว กำลังจิตไม่พอ ก็อาศัย
โฆษกที่ประกาศ ธรรมของศาสดา ร้องแจ้วๆ
เอาอีกที


ถ้าใช้เป็น ภาวนาเป็น โฆษก ที่พระศาสดาเลือก
ใช้ มีกำลังช่วยได้ จะเป็น บุคคลสวมผ้ากาสวภัทร

ดังนั้น นักบวชแม้นทุศีล นี่ มีค่า ส่งเราไปนิพพานได้

ใคร!! มุ่งร้ายให้ นักบวชสึก .....ให้ระวัง อย่าไป
คบคนนั้น เลยทีเดียวเชียว

 

ชาก็หมายความอย่างท่านอธิบาย ชาไม่เคยฝึกนิมิตกสิณ ชามีเพื่อนที่เป็นพุทธิปัญญามักมาทดสอบ สอบถามบ่อยๆ ชาก็ตอบตามความระลึกได้หมายรู้ ตามความเป็นจริง

 

ขอกราบอนุญาติ กลับไปเรื่อง พ่อแม่

พ่อแม่ สำหรับชาวพุทธ จึงมี ค่ามาก

อุปมาเหมือน นักบวชแม้นทุศีลแต่สวมผ้า
กาสภัตร ประกาศ ชัยชนะของพระศาสดา
ต่อกิเลส

พ่อแม่ ก็จะเป็น สัญลักษณ์ของ คนที่ให้โอกาส
แก่ มนุษย์ให้ได้มาพบ พระพุทธศาสนา

แต่ ตรงพ่อแม่ นี่จะ ระลึกเห็น ยากหน่อยนะ
ขนาด อัครสาวกเบื้องขวา พระโมคคัลานะ
ผู้เก่งฤทธิ์ ยังพลาด เห็นว่า "พ่อแม่เป็นโทษ"
( คือ ในตำรา พระโมคคัลลานะ เห็น กาม เป็นโทษ
พระศาสดา ก็ แจงแวง ไปปรากฏต่อหน้า ตักเตือน
ว่า กาม เป็นคุณ เพราะ กาม(พ่อแม่) โกลิตะจึง
เกิดมา ได้ประพฤติปฏิบัติ จนแจ้ง อริยสัจจ )

 

ที่ต้อง ย้ำ

เพราะ นิพพาน หรือ การสิ้นตัณหา อุปาทาน นี่

จะต้องหมดจรดจริงๆ มีการ ค้าง ตรงนั้นนิด

ตรงนี้หน่อย ปัจจัยจะคลาดไป

เน้นนะว่า เป็นเรื่อง ปัจจัย ไม่สมบูรณ์

อย่าได้เข้าใจเป็นเรื่อง สะสม สั่งสม เด็ดขาด
จะโดน อุปาทาน หลอกเอา จังหนับ

 

โดนเข้าแล้วท่าน ถ้าท่านไม่บอกกล่าวก็คงโง่อยู่อีกนาน รู้ตัวตอนนี้ก็ยังไม่สายโชคยังดีที่พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ ชาเห็นจริงดังท่านว่า

 

สนุก ธรรมะ ของพระพุทธ องค์ เรียนเป็น แล้วสนุก

ไม่มี กอดเข่า เจ่าจุก ตีอก ชกหัว

เห็น กุศล อกุศล อัพยกตา ก็ใช้ได้หมด

พาเห็นธรรม ร่าเริงในธรรม ได้หมด

ธรรม ไม่มีที่จะผลิกเป็น โทษ

ขวางความสุข ถ่วงเวลาให้เสียไป กับการ ทำอะไรซ้ำๆ

 

=_="...

 

ความจริงถ้าจิตยังไม่ทรงศีลทรงธรรมถึง
ขั้น25% ( พระโสดาบัน)ก็ยังเป็น
คนพาล(มิจฉาทิษฐิ)
ได้ตลอดเวลา
ดังนั้น เป็นแค่กัลยาณชน ผิดบ้างถูกบ้าง
เพราะพลั้งเผลอก็ยังพอ
คบกันได้อยู่
จะไม่เอาธรรมของคนพาลเลย
ก็ต้องโน่นแหน่ะ คบกับพระโสดาบัน
เพียงเท่านั้น(ลิมมิตเต็ดเอ็ดดิชั่น)