เรื่องเด่น เวลาเราตาย เราควรจะนึกถึงการภาวนาที่เราทำมา หรือควรจะนึกถึงทานที่เราทำมา ?

ถาม : เวลาเราตาย เราควรจะนึกถึงการภาวนาที่เราทำมา หรือควรจะนึกถึงทานที่เราทำมา ?
ตอบ : ให้เกาะพระนิพพานเอาไว้

ถาม : ถ้าเราเกาะพระนิพพาน เราจะได้ไปพระนิพพานไหมครับ ?
ตอบ : ไปไม่ได้ เพราะถ้ายังเกาะอยู่ก็ไปไม่ได้ แต่คราวนี้การเกาะพระนิพพานทำให้สภาพจิตของเรามีหลักยึด เป็นการยึดในจุดที่สูงที่สุด เมื่อถึงเวลาถ้ารู้ว่าควรจะปล่อยวางอย่างไร ก็จะไปได้เลย

ถาม : ถ้าเราไม่เกาะพระนิพพาน แล้วเราจะไปอย่างไรครับ ?
ตอบ : ก็ไปตอนไม่เกาะ ถ้าเอ็งกอดเสาอยู่จะไปไหนได้ ก็ต้องปล่อยเสาก่อน ทำให้ถึง...เดี๋ยวรู้เอง..!

การจะไปพระนิพพานก็คือ การสั่งสมความดีใน ศีล สมาธิ ปัญญา จนถึงระดับสูงสุด การสั่งสมในระยะแรกเป็นการเกาะความดีไว้เพื่อความไม่ประมาท จะได้ไม่หลุดไปกระทำความชั่ว แต่เมื่อทำความดีจนถึงที่สุดแล้ว สภาพจิตจะปลดวางลงเอง รู้สึกว่าเต็มแล้ว พอแล้ว เมื่อถึงเวลานั้น ดีก็ไม่ยึด ชั่วก็ไม่ยึด ก็ในเมื่อดีก็ไม่เอา ชั่วก็ไม่เอา สุคติก็ไม่เอา ทุคติก็ไม่เอา ก็จะผ่ากลางไปเอง

ถึงวาระนั้นก็เป็นคนธรรมดายิ่งกว่าธรรมดา รู้ว่าอะไรดีก็ทำ อะไรชั่วก็ละ ไม่เกาะแล้วทั้งดีทั้งชั่ว เมื่อถึงเวลานั้นอารมณ์พระนิพพานจะเต็มอยู่ในใจของเราเอง อยู่ตรงไหนก็คือพระนิพพาน

ดังนั้น...บรรดาท่านที่เป็นสุกขวิปัสสโก ทำไมถึงรู้ว่าตนเองตายแล้วไปนิพพานแน่ ? ก็เพราะว่าพระนิพพานอยู่กับใจตัวเอง เป็นที่ใจตัวเอง อยู่ที่ไหนก็เป็นพระนิพพาน พระนิพพานก็ไม่ได้อยู่ที่ไหน อยู่ที่ใจของเรานี่แหละ เพียงแต่ว่า ทำให้ถึง ทำให้ถูก ทำให้ดี ถึงเวลาแล้วก็วางให้หมดทั้งดีทั้งชั่ว แต่ก็ต้องเคารพสมมติทางโลก เขาว่าอะไรดีเราก็ทำไป เขาว่าอะไรชั่วเราก็หลีกเลี่ยง งดเว้นเสีย
...................................
พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร. วัดท่าขนุน
www.watthakhanun.com