."เมื่อสงบแล้วก็คือทำให้รู้" (หลวงปู่ชา สุภัทโท)

.
"เมื่อสงบแล้วก็คือทำให้รู้"

" .. "การภาวนาคือการทำให้สงบ เมื่อสงบแล้วก็คือทำให้รู้" การทำให้สงบหรือทำให้รู้นี้ต้องลงมือปฏิบัติ "กายกับจิตสองอย่างนี้เอง ไม่ใช่อื่น" ความเป็นจริงสิ่งที่กล่าวนี้ ..

มันเป็นสิ่งละสิ่ง เช่น รูปก็เป็นส่วนหนึ่ง เสียงก็เป็นส่วนหนึ่ง กลิ่นก็เป็นส่วนหนึ่ง รสก็เป็นส่วนหนึ่ง โผฏฐัพพะก็เป็นส่วนหนึ่ง ธรรมารมณ์ก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่ละอย่างนี้ ก็เป็นคนละส่วน ๆ อยู่ แต่ท่านก็ให้เรารู้จักมันเสีย แยกสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ออก สรุปเป็นสุขบ้าง ทุกข์บ้าง "สุขเกิดขึ้นมาก็เป็นสุขเวทนา ทุกข์มันเกิดขึ้นมาก็เรียกทุกขเวทนา"

เรื่องสุขกับทุกข์ท่านก็จัดไว้เพื่อให้แยกมันออกจากจิต "จิตก็คือผู้รู้ เวทนานั้นคืออาการที่มันสุขหรือทุกข์" ชอบใจไม่ชอบใจเป็นต้น เมื่อจิตของเราเข้าไปเสวย ในอาการเหล่านั้น

"เรียกว่าจิตของเราเข้าไปยึดหรือหมายมั่น หรือสำคัญมั่นหมายในความสุขนั้น ในความทุกข์นั้นนั่นเอง" การที่เราเข้าไปหมายมั่นนั้น "ก็คือเรื่องของจิต อาการที่มันสุขหรือทุกข์นั้น คืออาการของเวทนา ที่เป็นความรู้นั้นเรียกว่าจิตของเรา" ที่ชื่อว่าสุขหรือทุกข์นั้นมันเป็นเวทนา ถ้ามันสุขก็เรียกว่า สุขเวทนา ถ้ามันทุกข์ ก็เรียกว่า ทุกขเวทนา .. "

"๘๔ พระธรรมเทศนา"
พระโพธิญาณเถร (หลวงปู่ชา สุภัทโท)