น้องสาวคนเล็กอายุ 4 ขวบของอาตมาตายแล้วไปเกิดเป็นนางฟ้าบนสวรรค์ชั้นปรนิมมิตวสวัตดี

น้องสาวคนเล็กอายุ 4 ขวบของอาตมาตายแล้วไปเกิดเป็นนางฟ้าบนสวรรค์ชั้นปรนิมมิตวสวัตดี​

     "..สมัยที่อาตมาออกธุดงค์แบบอุกฤษฎ์ในป่าศรีประจันต์ จังหวัดสุพรรณบุรี วันหนึ่งอาตมาไม่สบายปวดศรีษะมากผิดปกติถึงกับต้องนอน นั่งไม่ได้ ก็นึกในใจว่า "ทุกขเวทนาจงมีกับร่างกายอย่างเดียว จงอย่ามีกับใจของเรา" แต่ใจมันเกาะร่างกายก็ต้องมีบ้าง แต่เราไม่สนใจ มันปวดก็ทนปวด ไม่ช้าร่างกายนี้ก็พัง เรากับร่างกายก็จะแยกจากกัน ร่างกายที่พังแล้วสู้ท่อนไม้ที่ไร้ประโยชน์ยังดีกว่าร่างกายที่เน่าเปื่อย จุดที่เราจะไปนั่นคือพรหม ตอนนั้นยังไม่ลาพุทธภูมิ

     พอคิดเพียงเท่านี้ก็เห็นภาพองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าชัดเจนแจ่มใสมาก ท่านองค์ใหญ่มากหน้าตักประมาณ 8 ศอกเศษ ๆ สวยสดงดงามมีฉัพพรรณรังสีรัศมี 6 ประการ ทรงแย้มพระโอษฐ์ ท่านมากับท่านพระยายมราช พอสักครู่เดียวได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงเรียก "หลวงพี่ ๆ หนูอยู่ที่นี่ หลวงพี่ปวดศรีษะมากหรือ" แหงนหน้าไปเห็นน้องสาวคนเล็กที่ตายตั้งแต่อายุ 4 ขวบ ชื่อ อุบล ยืนอยู่บนยอดไม้ น้องคนนี้ตั้งแต่เกิดมาพอทรงตัวได้ไม่ยอมนอนกับแม่ มานอนกับอาตมาตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ จะไปไหนก็ต้องอุ้มไปด้วย ไปโรงเรียนก็ต้องเอาไปด้วย เป็นน้องสาวคนเล็กที่อาตมาเลี้ยงมาเอง เป็นนักบุญชอบให้ทาน ชอบฟังเทศน์และชอบภาวนาตั้งแต่ยังพูดไม่ได้ แต่สิ่งที่น้องท่านเคร่งครัดมากก็คือทุกอย่างถ้าแม่สั่งจำได้ดีมากและปฏิบัติได้ดี ถ้าพี่ปฏิบัติพลาดน้องจะเตือนว่า แม่สอนอย่างนี้นะพี่ แม่ไม่ให้พูดอย่างนี้ แม่ไม่ให้ทำอย่างนี้ เป็นน้องสาวที่ดีมาก

     หลังจากตายไปแล้วหลายปีไม่ได้พบเลย มาบอกว่า "เป็นนางฟ้าอยู่บนสวรรค์ชั้นปรนิมมิตวสวัตดี" อาตมาถามว่า "บุญอะไรที่ไปอยู่ชั้นปรนิมมิตวสวัตดี" ตอบว่า "ที่แม่สอนกรรมฐานให้ว่า "พุทโธ" ทำกรรมฐานได้ดีเป็นฌาน 4 แต่เวลาที่ตาย เวลานั้นหลวงพี่ไม่อยู่ออกไปข้างนอกบ้าน ได้ป่วยหนักมีอาการอยากน้ำและร้อนในมากเรียกหาพี่ไม่พบ จิตก็เลยวุ่นวายไปหน่อยเพราะคิดถึงพี่ ทั้ง ๆ ที่ในอากาศมีเทวดา มีนางฟ้ามามากมาชวนให้ไปอยู่ ในที่สุดคอยพี่ไม่ไหว จึงตายแล้วไปเกิดอยู่ชั้นปรนิมมิตวสวัตดี เพราะว่าตายนอกฌาน" เวลาอยู่ข้างบนท่านชื่อว่า "ท่านพัว" ท่านบอกกับอาตมาว่า "ประเดี๋ยวท่านปู่พระอินทร์จะมารักษาให้" พอพูดจบท่านปู่ก็มาถึง ทรงชุดสีเขียวสวยงามมาก ท่านปู่บอก "เป็นกฎของกรรมเพราะอาตมาเป็นนักรบทุกชาติ" ขึ้นชื่อว่าการรบก็ต้องมีการเข่นฆ่าซึ่งกันและกัน กรรมทั้งหลายเหล่านั้นถึงแม้ว่า เราจะมีบุญมากเท่าไรก็ตาม มันก็ตามทัน มันก็มาเบียดเบียน

     ในที่สุดท่านปู่ก็รักษาโดยเอามือมากอบที่ศรีษะทั้งสองมือ กอบ 3 ครั้งเหมือนกอบของทิ้ง พอครั้งที่ 3 หายเลย ท่านบอกคาถาให้ 4 คำ จะเป็นโรคอะไรก็ตามเวลาอยู่ในป่าให้ทำแบบนี้ และให้นึกถึงท่าน ท่านจะมาช่วยและจะหายทันที แต่อาตมาลืมคาถานี้แล้ว.."

*คัดลอกจากหนังสือ ตายไม่สูญ...แล้วไปไหน เรื่องที่ 36 หน้า 112 โดยหลวงพ่อพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษี) วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี