ตายจากหญิงสาวอายุ 18 ปี ไปรอที่สำนักพระยายมราชแล้วไปเกิดบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์

ตายจากหญิงสาวอายุ 18 ปี ไปรออยู่ที่สำนักพระยายมราชแล้วไปเกิดบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลก​

     "..มีสาวอายุ 18 ปี อยู่จังหวัดอุบลราชธานี ตายเมื่อปลายเดือนสิงหาคน 2531 เธอมีรูปร่างค่อนข้างโปร่ง ผิวคล้ำ มีไฝหรือขี้แมลงวันที่โคนขา ทราบจากการสอบถามเธอเมื่อเสร็จจากการสอบสอนแล้ว เมื่อถูกนำตัวเข้าไปสอบสวน ผู้รายงานที่โต๊ะขวามือท่านพระยายมราชได้รายงานบาปของเธอว่า เธอสุ่มปลา จับกบ จับเขียด ปลาไหล ตีงู เพื่อนำมาเป็นอาหาร เธอยอมรับหมด เมื่อเจ้าหน้าที่ประกาศเรื่องทำบุญว่า เธอเคยใส่บาตรแทนแม่เพราะแม่ใช้ให้ใส่บาตร เธอเคยบูชาพระ เธอเคยไปทำบุญที่วัด เคยถวายสังฆทาน เธอยอมรับว่าทำจริง

     เจ้าหน้าที่กล่าวต่อไปว่า เธอเคยขโมยไก่ชาวบ้าน เธอค้านบอกว่า "ไก่จะฆ่าในวันรุ่งขึ้น เธอขโมยไปปล่อยที่วัดเพื่อให้ไก่พ้นจากการถูกฆ่า" เมื่อพูดจบ ก็มีไก่ตัวเมียขนลายเดินเข้ามา ไก่ยืนยันว่าคือไก่ที่ถูกเธอขโมย เพราะบ้านนั้นเขาเชือดไก่ขาย วันรุ่งขึ้นจะถูกฆ่า เกิดความไม่สบายใจจึงเดินมาข้างกรงขังเวลากลางคืน พอดีสาวคนนี้เดินมา ไก่จึงยืนดูเธอ เธอได้จับไก่ขึ้นมาแล้วพาไปปล่อยที่วัดใกล้บ้านที่เธอเคยไปทำบุญ เวลานี้ยังมีชีวิตอยู่ มาถึงตรงนี้เกิดสงสัยว่า เมื่อไก่ยังไม่ตายไก่มาสำนักพระยายมราชได้อย่างไร

     ท่านพระยายมราชบอกว่า "ด้วยบุญของเมตตาบารมีของเธอ บันดาลให้เกิดภาพไก่มารายงาน" เมื่อการสอบสวนเสร็จ ท่านบอกว่า "ความดีของเธอมีมาก ที่ทำบาปเพราะความยากจนบังคับ" ท่านจึงเห็นใจแล้วถามว่า "บุญอะไรที่เธอมั่นใจและจำฝังจิตใจ" เธอตอบว่า "ถวายสังฆทาน เมื่อ 3 ปีที่แล้วได้ไปวัดท่าซุงกับแม่ ไปเพื่อรับยันต์เกราะเพชร แม่ได้ถวายสังฆทาน เธอเกาะถังใส่สังฆทานและพระพุทธรูป ประเคนหลวงพ่อองค์นี้" เธอชี้มาทางผู้เขียน ภาพนี้เธอจำติดตาและติดใจตลอดเวลา และเมื่อรับยันต์ท่านให้ภาวนา "พุทโธ" เพื่อรักษายันต์ไว้ป้องกันอันตราย เธอก็ภาวนาเสมอ แต่ทว่าเวลาสุ่มปลาวันไหนภาวนา "พุทโธ" ไปด้วย วันนั้นไม่ได้ปลา ดังนั้นเวลาจะสุ่มปลาต้องละพุทโธชั่วคราว

     เมื่อท่านพระยายมราชฟังแล้วจึงบอกว่า "เอ็งไปรับผลบุญก่อน ไปสวรรค์ชั้นดาวดึงส์วิมานมีคอยเอ็งอยู่แล้ว" แล้วท่านก็สั่งเทวฑูตให้พาไปวิมานของเธอ มีเทวดาท่านหนึ่งพาเธอไปวิมาน วิมานของเธอเป็นวิมานอันดับสูงสุดของวิมานทองคำ ทองสุกอร่ามมาก เครื่องประดับวิมานสวยมาก เครื่องประดับกายก็สวย แต่ผ้าที่นุ่งสีเขียว ถามเธอว่า "เพราะอะไรจึงมีผ้านุ่งสีเขียว" เธอตอบว่า "เมื่อเป็นมนุษย์ชอบสีเขียว" ถามเธอว่า "ความดีที่เป็นบุญมีมากขนาดนี้น่าจะไปสวรรค์เลย ไม่น่าจะต้องมาสอบสวน" เธอตอบว่า "เธอป่วยเป็นโรดปวดท้อง มันปวดเสียดมาก จะนึกถึงบุญและภาวนาไม่ไหว แม่บอกให้นึกถึงพระก็นึกไม่ไหว มันปวดเสียดมากจริง ๆ ขณะที่ป่วยหนักใกล้ตาย เห็นภาพงูลายสอที่เคยตีเอามาให้พ่อเลื้อยมา หลังจากนั้นอารมณ์ก็มืด นึกถึงบุญไม่ออก อารมณ์มืดไปครู่หนึ่ง มารู้สึกตัวเมื่อเห็นคน 4 คนนุ่งกางเกงแดงไปรับบอกว่า "ไปเถอะถึงเวลาแล้ว" ก็เดินมากับเขา เขาพาไปรวมกับพวกที่รอการสอบสวน พอดีกับที่อาตมาไปถึง ก็ถึงวาระที่เธอต้องเข้ารับการสอบสวนพอดี เวลานี้เธอเป็นสุขแล้ว เป็นห่วงพ่อกับแม่ เธอบอกว่า "เธอกำลังเตรียมตัวไปหาพ่อกับแม่" ถามถึงฐานะเมื่อเป็นมนุษย์ เธอบอกว่า ฐานะยากจน ที่ต้องทำบาปเพราะความจำเป็น ไม่ทำก็ไม่มีกับข้าว ใจจริงแล้วไม่อยากทำบาป ชอบทำบุญมากกว่า.."

*คัดลอกจากหนังสือ ตายไม่สูญ...แล้วไปไหน เรื่องที่ 88 หน้า 199 โดยหลวงพ่อพระราชพรหมยาน ( หลวงพ่อฤาษีลิงดำ) วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี

 

พระยายมราช

มะช่าย พระยายามราช

.