เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

โห จำได้ค่ะ เมียมที่เคยมาฉายช่อง7 จำได้ว่าสนุกมาก
ตอนนั้นยังเด็กๆอยู่เลย คง10กว่าปีได้แล้วมั้งหรือเปล่าไม่แน่ใจ
ว่าแต่คุณaxzon47อายุคงไล่เลี่ยกับนกหรือเปล่านะเนี่ย

 

น้องมายด์ Post ตอนประมาณ 11 โมงมิน่าผมรู้สึกมึนๆ ปกติผมจะสดชื่นตลอด ว้าว จิตวิญญาณโดนพลังมืดดูด แต่ไม่เป็นไรเรียกคืนได้

 

หลังจากลองวาดภาพจากphotoshopก็ไม่work
แหม่ ถ้าแอบให้พ่อวาดให้คงจะได้นะเนี่ย
พ่อนกจบเพาะช่างค่ะ ทั้งวาดทั้งเขียนเก่งมาก
จำได้ว่าตอนเด็กๆพ่อวาดรูปปลาตากลมด้วยสีน้ำ ทึ่งมาก ทำไมพ่อเราเก่งจัง
เวลาพ่อไปหาปู่กับย่าที่ชลบุรี ป้าก็ชอบให้พ่อไปเขียนบอร์ดที่โรงเรียนให้ ป้าเป็นครูค่ะ
นกกับพี่สาวไม่ได้ฝีมือพ่อมาเลยซักคน นู่นแน่ะ ไปตกที่คุณหลานธัญญ่าตาโต
พี่สาวบอกว่าไปโรงเรียนคุณครูชมบอกว่าวาดรูปเก่งมาก พ่อมีคนสืบทอดล่ะนะ

งั้นเอารูปถ่ายจากมือถือที่นกไปตามที่ต่างๆแล้วถ่ายเก็บไว้มาให้ดูดีกว่า อาจจะได้อารมณ์ไปอีกแบบ

http://images.torrentmove.com/iw/way008.jpg
http://images.torrentmove.com/iw/way016.jpg
http://images.torrentmove.com/iw/way018.jpg
http://images.torrentmove.com/iw/way019.jpg
http://images.torrentmove.com/iw/way027.jpg
http://images.torrentmove.com/iw/way029.jpg
http://images.torrentmove.com/ig/0gv001.jpg
http://images.torrentmove.com/is/sd005.jpg
http://images.torrentmove.com/iu/uo008.jpg

 

เอารูปเก่าๆมาโพสต์ให้ดู บางรูปก็หลายปีแล้วนะ

นี่ก็รูปน้องฟลุ๊ค น้องชายพันธุ์บางแก้ว ดุมาก กัดคน แต่เดี๋ยวนี่แก่มากแล้วจ้า 13ปีล่ะ










ส่วนนี้น้องชายโชคดี ตอนเก็บมาใหม่ๆจากกลางถนน แล้วก็ปัจจุบัน









ส่วนนี้เป็นรูปเสือที่อยู่ในกรอบนาฬิกาที่แขวนไว้ที่บ้าน มองแล้วเหมือนมีชีวิตเลย

 

ขอบคุณอาจารย์ครับ อำนาจลึกลับที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปนั่นคือความเชื่อของเราเอง
วันนี้ไปประชุมธรรม(ฟังธรรม)เกี่ยวกับกรรมทั้งนั้นเลย สรุปสุดท้ายก็จิตเรานั่นแหละที่เป็นผู้สร้าง เป็นผู้เชื่อ เหมือนเราคิดแต่เรื่องการปล้น เราก็เลยไปจูนเอาโจรมาปล้นเรา(อาจารย์อนาลัย ไม่ทราบเล่มไหนครับ) เราจูนเรื่องกรรมกับผู้ที่เรากระทำเราก็เจอเค้าในชาติภพใดชาติภพหนึ่ง ก็มีตัวอย่างการจูน(อาฆาตซึ่งกันและกันหรือเรียกว่าความรักข้ามชาติภพ) เป็นเรื่องของตัวอาจารย์บรรยายเองท่านเป็นชาวไต้หวัน
คือท่านเป็นผู้หญิงที่เกิดมาพร้อมกับแผลเป็นที่หน้าอกรอยยาวประมาณสองนิ้ว พอท่านรู้ความก็พยายามหาคำตอบว่าเป็นอะไร(ก็เป็นการจูนคลื่นอย่างหนึ่ง)เมื่อประมาณสิบปีที่แล้วท่านก็เดินทางมาเผยแผ่ธรรมที่เมืองไทยทั่งๆที่ยังพูดภาษาไทยไม่ได้ พอลงจากเครื่องบิน ท่านก็เจอผู้ชายไทยคนหนึ่งมากับแม่มาถึงก็บอกว่าเค้ารอท่านมานาน300ปีแล้วที่หน้าอกมีแผลเป็นใช่มั๊ย ท่านก็แปลกใจว่ารู้ได้ยังไง และก็ได้คุยกันผู้ชายก็เล่าให้ฟังว่าเค้าสามารถรู้อดีตได้และเมื่อสามร้อยปีที่แล้ว ก็เป็นสามีภรรยากันมาก่อน ตอนนั้นฝ่ายหญิงไปแอบมีผู้ชายอีกคน ฝ่ายสามีรู้เรื่องก็เลยเอามีดแทงที่หน้าอกฝ่ายหญิงแล้วก็ฆ่าตัวตายตามและตัวเองก็ชดใช้กรรม(ตกนรก ก็คงสร้างความเชื่อว่าตัวเองทำผิด) อยู่สามร้อยปี และพอมาเกิดเป็นคนก็พยายามตามหาฝ่ายหญิงจนมาเจอกัน
และอาจารย์บรรยายท่านก็เล่าให้ฟังอีกว่าหลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตกับผู้ชายคนนี้อีกและอยู่กันมาเพียง 7 ปี ระหว่างที่อยู่ด้วยกันก็มีแต่ความทุกข์ จนปีที่ 7 ฝ่ายชายก็บอกเลิกและบอกอาจารย์ว่าขอปล่อยให้เป็นอิสระ
ก็ยกตัวอย่างของการสร้างความเชื่อจากการไม่รู้(อวิชชา)จนมาเป็นชาติภพ
ตอนนี้เราหลายคนที่ได้อ่านหนังสือของอาจารย์อนาลัยแล้วเข้าใจโดยมีอาจารย์นักเขียนคอยตรวจอารมณ์ ความคิด ความรู้สึกให้ ก็ถือว่าเราและอาจารย์อนาลัยได้ทำสัญญาซึ่งกันและกันไว้แล้ว จะอยู่ที่ว่าเราจะสร้างความเชื่อผิดอีกหรือเปล่า อย่าลืมว่าเราลงมาเกิดกายเรามาเพื่อ ท้าทาย ใฝ่รู้ และมีสุข
ขออาจารย์ชี้แนะด้วยครับ

 

เห็นด้วย 100 เปอร์เซ็นต์ ครับตอนนี้ผมย้อนอายุได้มากเลย ท่านทีผมนับถือมากๆท่านเล่าให้ฟังว่าเวลาอยู่กับลูกท่านยังเล่นกระโดดเชือกกับลูกๆ และหน้าตาท่านดูเด็กมากๆ หล่อด้วยก็คุณโอ๊คนะแหละ ว่าจะไม่ออกชื่อ ต้องขออนุญาติครับ น้องมายด์เห็นชอบแน่ๆเลย(แบบพี่ชายนะ) ถ้าน้องๆได้คุยกับท่านเรื่องหนังสือของอาจารย์อนาลัย รับรองว่าจะต้องตั้งหน้าตั้งตาอ่านๆ ๆเพราะท่านก็น้องๆอาจารย์นักเขียนเรา

 

โห มิน่าน้องผมถึงได้ดุ เป็นนักมวยตั้งแต่เด็กๆ ดีนะที่ไม่ได้ตั้งความฝันไว้ว่าจะเป็นนักมวย ไม่งั้นได้ออกเทป แข่งกับสาวแต(กระแต เป็นทั้งนักร้องนักมวยครับกำลังดังตอนนี้ เดี๋ยวอาจารย์งง)

 

ย้อนยุคไปอีก 30กว่าปี ตอนนั้นชอบการ์ตูน ป๊อปอายมาก
หัดวาดรูปป๊อปอายได้ติดตาติดมือ ลองเอามาวาดดู เอ่อ ก็ยังพอวาดได้
แล้วก็เด็กอ้าปากร้อง นี่ก็ชอบวาดเป็นประจำ

ขอนำมาส่งเป็นการบ้านให้หัวหน้าห้อง ครับ
หุหุ(one-eye)

 

หาเด็กมาให้พี่นักเขียนอุ้ม อีกแล้วครับ(b-smile)

 

ให้เป็นตอนนี้คงไม่ไหวหรอกพี่เฉลย สายตาสั้นกว่าจะเห็นหมัดคู่ต่อสู้คงโดนต่อยก่อนล่ะ อิอิ

พี่MOUNTAIN เห็นวาดรูปเด็กร้องไห้จ้าเลย ปกติพี่ชอบแอบร้องไห้เปล่า อิอิ

ว่าแต่พี่นักเขียนสนใจจะอุ้มน้องฟลุ๊คหรือน้องโชคดีแทน เด็กน้อยของพี่MOUNTAINไหมคะ

 

อาจารย์เมาท์ครับ อย่างนี้เรียกว่ามืออาชีพแล้วครับ น้องมายด์ชิดซ้าย ให้พี่เมาท์แซงก่อน

 

น่ารักมากๆๆเลยค่ะ ขอบคุณมากๆๆนะค่ะพี่มีด โดยเฉพาะใบสุดท้าย ชอบมากๆๆ ตะเสียดายที่หมาตัวเล็กๆๆ พันธุ์มินิเจอร์ ชื่อ จิ๋วค่ะ มันตายไปแล้วว เศร้ามากๆๆ :'( ที่เศร้ากว่านั้น คือ มันวิ่งเข้าไปใต้ท้องรถตอนโอ๋ขับรถเข้าบ้าน :'( วันนั้นตกใจมาก ร้องไหจนตาบวม ทำศพให้หมา แล้วก็ขึ้นไปสวดมนต์ชุดใหญ่ พอพูดแผ่สวดกุศลให้จิ๋ว อยู่ๆๆลมก้อพัดแรงมาก แล้วหมาตัวอื่นๆๆในบ้านก้อเห่า แล้วก้อเงียบไป ซึ่งแปลกมาก คืนนั้นร้องไห้ทั้งคืน วันรุ่งขึ้นไปทำงานไม่ได้ เพราะร้องไห้จนตาบวม ไม่กล้าขับรถไป 1 อาทิตย์ :'( ตัวนี้รักมากค่ะ เอามันขึ้นมานอนบนห้องด้วย จนหมาตัวอื่นอิจฉา พึ่งครบรอบ 1 ปี เมื่อ 25 ก.ค. นี้เอง ซึ่งปีที่แล้วเป็นปีชง หมอดูบอกว่าหมารับเคราะห์แทนเรา เพราะเรารักมันมาก เลยต้องเสียของรัก :'(



ตอนนี้หายเศร้าแล้วค่ะ มาดูความน่ารักของจิ๋วดีกว่า จิ๋วฉลาดมาก กินแตงกว่า กะผลไม้ได้ด้วย

 

เด็กคงกลัวป๊อบอาย เพราะตอนนี้ดูแก่ไปเยอะครับ
ส่วนใหญ่ให้เด็กร้องแทนคร๊าบ
(b-smile)

 

ขอบคุณครับคุณเฉลย แต่ว่า ให้น้องเบบี้มายด์ นำหน้าดีกว่า
กลัวโดนจ้องกินตับ ไต ไส้ พุง ข้างหลัง..ระวังยากครับ.อิอิ
(b-smile)

 

เสียใจด้วยค่ะสำหรับเจ้าจิ๋วตัวน้อย ตอนนี้เค้าคงไปดีแล้วเนอะ
ส่วนนกปีที่แล้วก็ชงค่ะ เสียน้าสาวที่รักมากที่สุดไปเมื่อ5กค.ปีที่แล้ว
ยังคิดถึงน้าตลอดเวลาเลยแต่พอคิดว่าน้าเค้าได้ไปอยู่ที่ดีๆแล้วก็สบายใจ

 

ภาพวาด Popeyeของคุณ Mountain น่าประทับใจจริงๆเพราะเหมือนมาก คุณ Mountain ท่าจะ access ไปสู่สติสัมปชัญญะของบุคคลตัวตนในวัยนั้นที่ยังกำลังฮิตและกำลังวาด Popeye อยู่พอดี พวกเราน่าจะลองทำอย่างนี้กันบ้าง โดยเฉพาะคนที่บอกว่าไม่ได้วาดรูปมานานแล้ว
รูปเด็กร้องอ้าปากนี่เหมือนรูปที่พี่นักเขียนชอบวาดตอนเด็กๆเลย เดี๋ยวต้องส่งมาประชันสักหน่อย แต่รู้สึกว่าของคุณเม้าจะกินขาดที่ปากกว้างและแถมเสียงมาด้วย

พี่นักเขียนหาภาพจากอดีต กับ อนาคต ของคุณ Mountain กับผ้าห่มผืนรักมาให้ หากไม่ถูกใจ เชิญเปลี่ยนผ้าห่มได้จากปัจจุบันนะเจ้าคะ

เอาเด็กๆมาแลกกับป้าอ่มปื๋นยักใช่เปล่า ? พี่นักเขียนอุ้มแล้วไม่คืนนะ (rose)

 

เอาภาพถ่ายมาฝากค่ะ
ภาพซ้าย ถ่ายที่อินเดีย เมื่อปี 2005 ที่บ้านนางสุชาดาผู้ถวายข้าวมธุปายาส แด่เจ้าชายสิทธัตถะ ก่อนจะทรงตรัสรู้ สถานที่อยู่ใกล้แม้น้ำเนรัญชรา พอล้างอัดรูปออกมา มีเด็กชายชาวอินเดียปรากฏอยู่กลางภาพ รอบตัวเขามีแสงสีแดง และที่หัวใจมีแสงสีฟ้าพุ่งออกมา ขณะนั้นรัฐบาลอินเดียกำลังบูรณะซ่อมแซมอยู่ ที่น่าแปลกคือเพื่อนๆที่ไปด้วยยืนเป็นแถวเรียงกันถ่ายรูปบริเวณนี้ แต่ไม่มีใครถ่ายติดรูปเด็กชายคนนี้
ภาพกลาง เด็กหญิงชาวหนองคาย แก้วไปทอดกฐิน ที่นั่นเมื่อปีที่แล้ว เธอกำลังจ้องทักทายแก้วด้วยภาษาลูกกะตาอย่างน่ารัก (แก้วชอบถ่ายรูปเด็กๆตอนที่เขาวางท่าเป็นอารมณ์ธรรมชาติ มากที่สุด วันหลังจะเอามาฝากอีก)
ภาพขวาสุด ต้นไม้ต้นนี้เป็นต้นที่เด็กหญิงยืนพิงอยู่ จิตแก้วรู้สึกสัมผัสถึงความประหลาดเหมือนต้นไม้มีจิตวิญญาณกำลังพยายามทักทายเราอยู่ เลยขออนุญาตถ่ายรูป (สังเกตจุดกลมๆเล็กๆ จุดพวกนี้มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น เห็นเฉพาะในกล้อง)

 

Happy Anniversary 1 เดือนห้องวิทย์ฯ

พี่นักเขียนชวนให้พวกเราย้อนกลับเข้า Time Machine เพี่อพิสูจน์สมการความฝันในวัยเด็กที่กลายมาเป็นความจริง กับ ความฝันในวัยเด็กที่ไม่ได้เป็นจริง คุณ Mead หัวหน้าห้องวิทย์ฯได้ให้การบ้านสมทบ ให้พวกเราวาดภาพโดยใช้จินตนาการ ก็ยิ่งทำให้พวกเราท่องไปในภาวะจิตวัยเด็กของเรากันอย่างสนุกสนาน เพราะการวาดภาพจากจินตนาการเป็นทักษะที่เราทั้งหลายมีมาแต่กำเนิด และเราก็ใช้มันอย่างเป็นธรรมชาติในวัยเด็กด้วยสมองซีกขวาของเรา แต่สมองซีกขวาซึ่งเต็มไปด้วยจินตนาการและการรับรู้ด้วยประสาทสัมผัสที่หกก็ถูกเลิกใช้งานไปทีละนิด เพราะการศึกษาในระบบโรงเรียนที่สอนให้เราใช้สมองซีกซ้ายและการรับรูด้วยประสาทสัมผัสทั้งห้า ด้วยการคิดอย่างเป็นเหตุเป็นผล การใช้คำพูดทดแทนจินตภาพ และใช้ปัจจัยภายนอก เช่น ภาพถ่าย อุปกรณ์กล้องถ่ายภาพ มือถือ ฯลฯ ทดแทนความสามารถภายในที่มีมาแต่กำเนิด

เมื่อหัวหน้าห้องให้การบ้านที่เราจำเป็นต้องกลับไปใช้สมองซึกขวากัน เราต่างก็ค้นพบว่า เรากลับไปใช้สมองซีกขวาที่ดูเสมือนจะหยุดใช้งานมายาวนานกันได้ทันที หลายๆคนทำท่าจะไม่ยอมกลับออกมาจาก Time Machine กันเป็นแถวๆ และสมองซึกขวาก็ทำท่าว่าจะ enjoy ที่จะ take over สมองซึกซ้ายอีกด้วย

มาถึงวันนี้เราคงมองเห็นไม่มากก็น้อยว่า เรากลับไปสู่ภาวะจิตในอดีตได้ในเวลาเพียงเสี้ยววินาที แม้ว่ามันจะเป็นเพียงเส้ียวหนึ่งของสติสัมปชัญญะที่จดจ่อกับการวาดภาพก็ตาม หลายๆคนกลับไปสู่อารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดในวัยเด็ก ดึงเรื่องราวต่างๆมาเล่าสู่กันฟัง บางเรื่องที่เราคิดว่าเราลืมมันไปหมดพร้อมกับอดีตที่หายลับไปแล้ว ก็กลับสดใสชัดเจนขึ้นมาใหม่ราวกับว่ามันไม่เคยผ่านพ้นไปยาวนานปานนั้น แม้แต่ทักษะการวาดรูปในวัยนั้นๆ หลายคนก็กลับไปสู่ได้ในชั่วพริบตา

เมื่อท่านอาจารย์อนาลัยกล่าวว่า ตามธรรมชาติความเป็นจริงแล้ว อดีต-ปัจจุบัน-อนาคต มีอยู่-เป็นอยู่-ดำเนินไปพร้อมกันหมด พี่นักเขียนเชื่อว่ามีพวกเราจำนวนไม่น้อยที่ยอมรับความเป็นจริงขัอนี้ไว้ขบคิด ไม่ว่าเราจะสัมผัสกับความเป็นจริงนี้ได้มากน้อยเพีียงใดก็ตาม และก็มีบางคนที่รู้สึกว่า มันช่างเป็นคำกล่าวที่เป็นไปไม่ได้เสียนี่กระไร เพราะเห็นอยู่กับตาว่าทั้งหมดที่เรามีอยู่ เป็นอยู่ ดำเนินไป และรู้เห็นได้นั้น มีเพียงงแค่ปัจจุบัน อดีตผ่านพ้นไปหมดแล้ว และ อนาคตก็ยังมาไม่ถึงหรือยังไม่ได้เกิดขึ้น จะว่ามันมีอยู่พร้อมกันหมด-เป็นไปได้อย่างไร ?

แต่เราทุกคนก็ต้องยอมรับว่า ภาวะจิตหรือความเป็นไปของจิตวิญญาณเป็นสิ่งที่นอกเหนือการรู้เห็นด้วยตาและด้วยประสาทสัมผัสทั้งห้าของเรามากมายมหาศาล หากเราจะพยายามรู้เห็นภาวะความเป็นไปของจิตวิญญาณด้วยประสาทสัมผัสทั้งห้า ก็คงไม่ต่างไปจากตาบอดคลำช้าง เราต่างคนต่างก็คงจะรู้เห็นจิตวิญญาณไปในทิศทางต่างๆที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงตามความเชื่อและความรู้อันจำกัดของแต่ละบุคคล ที่ได้มากจากมุมมองทางศาสนาบ้าง ลัทธิความเชื่อส่วนบุคคลและส่วนรวมบ้าง มุมมองทางวัฒนธรรมและสังคมบ้าง

ให้พวกเราลองจินตนาการว่า หากเรามีสติสัมปชัญญะที่กว้างไกลครอบคลุมได้หลากมิติพร้อมๆกันหมด คือรู้เห็นอดีต ปัจจุุบันและอนาคตได้ :

คุณเฉลยในวัยใกล้ 50 ซึ่งเพิ่งจะได้สมญาใหม่จากน้อง mindanaric มาไม่กี่วันนี้ว่า คุณชาห้อย หรือ น้าเหลย ใช้เวลาเพียง 5 นาทีเพื่อวาดรูปอย่างที่เคยวาดเมื่อตอน 7 ขวบ แถมพกเอา GSM อันเป็นความรู้ในปัจจุบ้น กลับไปเติมให้อดีตอีกด้วย หากจินตนาการว่าคุณหนูเฉลยในวัย 7 ขวบซึ่งเป็นบุคคลตัวตนที่กำลังวาดภาพนี้อยู่ในอีกมิติหนึ่ง ในเส้นทางงแห่งความเป็นไปได้อีกเส้นหนึ่ง ที่เราเรียกกันว่าอดีต คุณหนูเฉลยจินตนาการกว้างไกลวาดภาพพระศิวะกับอุปกรณ์มือถือในอนาคตลงไปในภาพ ซึ่งเป็นเหตุให้พี่ชายท้วงเอาว่า คุณหนูเฉลายวาดอะไรก็ไม่รู้ และก็ไม่มีใครในมิตินั้นๆรู้ว่า ภาพวาดนั้นมาจากไหน ? มันมาจากอนาคตหรือเป็นเพียงแค่ความฝันเฟื่องของคุณหนูเฉลยในวัย 7 ขวบ

หากคุณหนูเฉลย มีสติสัมปชัญญะที่กว้างไกลครอบคลุมได้หลากมิติพร้อมๆกันหมด คุณหนูเฉลยคงจะรู้ได้ว่า ภาพวาดของเขาที่มีวัตถุประหลาดมีแสงแว้บๆด้วยนั้น มาจากการเปลี่ยนวิถีการจดจ่อของจิตวิญญาณของเขาด้วยสติสัมปชัญญะไปสู่การรู้เห็นในมิติที่หนูเฉลยเรียกว่าอนาคต อันเป็นมิติของของคุณชาห้อย ซึ่งเป็นบุคคลตัวตนในอนาคตของเขาที่กำลังดำเนินชีวิตอยู่บนเส้นทางแห่งความเป็นไปได้อีกเส้นหนึ่ง ในอีกมิติหนึ่ง หรือจะเรียกว่าในอีกชาติภพหนึ่งก็ไม่ผิด ซึ่งกำลังดำเนินไปพร้อมๆกันกับมิติของคุณหนูเฉลยอยู่ในขณะนั้น

ในขณะเดียวกัน เมื่อน้าเหลยหรือคุณชาห้อยของพวกเราเผชิญกับการบ้านวาดภาพ ซึ่งน้าเหลยผู้ซึ่งมาสู่เส้นทางแห่งความเป็นไปได้เส้นที่เรียกว่าปัจจุบันนี้ น้าเหลยมัวแต่ทำงานเป็นผู้บริหารและไม่ได้จับดินสอวาดภาพอีกเลย น้าเหลยจะทำการบ้านส่งหัวหน้าห้องได้อย่างไร ในเมื่อทิ้งความรู้ความสามารถและทักษะการวาดภาพไปกับเส้นทางแห่งความเป็นไปได้ที่น้าเหลยเรียกมันว่า อดีต ไปเสียแล้ว เมื่อจับดินสอกับกระดาษขึ้นมาอีก จิตวิญญาณของน้าเหลย หรือคุณชาห้อยก็เปลี่ยนวิถีการจดจ่อด้วยสติสัมปชัญญะกลับไปสู่เส้นทางแห่งความเป็นไปได้ที่น้าเหลยเรียกมันว่าอดีต และรับถ่ายทอดข้อมูลความรู้ตลอดจนทักษะของหนูเฉลยมา เรียกได้ว่า download และนำมาถอดรหัสเป็นภาพภายในเวลา 5 นาที

น้าเหลยหรือคุณชาห้อยผู้มีอายุ 50 กับ คุณหนูเฉลยหรือหนู เหยย ผู้มีอายุ 7 ปี กำลังมีชีวิตอยู่-เป็นอยู่-ดำเนินไปบนเส้นทางแห่งความเป็นไปได้ที่กำลังเป็นไปพร้อมๆกันเป็นปัจจุบัน บุคคลตัวตนของน้าเหลยหรือคุณชาห้อยซึ่งผมเริ่มบางแล้ว กำลังคิดถึงผมนุ่มหนาของคุณหนูเฉลย และกำลังถ่ายทอดความรู้ในระดับเซลล์มาสู่ร่างกายตัวตนในปัจจุบันอยู่เพื่อปรับสภาพผมบางให้หน้าขึ้นหน่อยจะได้หล่อไม่แพ้คุณหนูเหยย

คุณ Mountainวาด Popeye อย่างที่เคยวาดอย่างสุขใจในวัยที่หนูน้อย Mountain เอามุมผ้าห่มมาไชแก้มไปด้วย หนูน้อย Mountain พบว่าผ้าห่มมีรูพรุนหลายรู ถึงได้ร้องแงๆอ้าปากกว้างเชียว หนูน้อย Mountainอาจจะรู้ว่าในขณะที่เขากำลังวาดภาพ Popeye อยู่นั้น คุณ Mountain ในอนาคตกำลังเอาเรื่องราวของเขาที่มีเพื่อนเล่นเป็นมดมาเล่าให้พวกเราฟัง แล้วร้องว่า "มันเป็นความลับของหนูในมิตินี้นะ อย่าบอกใครในมิติโน้นล่ะ" พอคุณ Mountain เล่าความลับของหนูน้อย Mountain ให้พวกเราฟังก็สะกิดใจว่า เอ! นี่เรากำลังเล่าความลับของเรา หรือของใครอยู่นะเนี่ย ? แล้วหนู Mountain เขารู้สึกอย่างไรนะที่ความลับถูกนำมาเปิดเผย ?

น้อง mindanaric ได้เปรียบหน่อยเพราะว่าแค่ชะโงกหน้าเข้าไปใน Time Machine ก็พบกับตัวตนในวัยเด็กที่ทำท่าจะชะโงกหน้าออกมาจาก Time Machine มาจ๊ะเอ๋ด้วยพอดี น้อง mindanaric วาดภาพด้วย จินตนาการอันไร้ขีดจำกัด หากมันเป็นภาพวาดของของคุณน้องหนู mindanaric ในวัยเด็กสักประมาณ 5 ขวบก็คงจะเป็นภาพที่ดูคล้ายว่ามาจากอนาคตด้วยเทคนิคประหลาด ซึ่งน้องหนู mindanaric ในวัยนั้นอาจจะยังไม่รู้จัก Photoshop หรือ graphic software แม้ว่าจะลากเส้นด้วยสีเทียนที่คุณแม่ให้ แต่ในจินตนาการของหนูน้อย mindanaric อาจได้รับความท้าทาย จากบุคลิกภาพที่ดูเสมือนจะปราศจากตัวตนในอนาคตของน้าเหลย พี่ Mead และพี่ๆเพื่อนๆในห้องวิทย์ฯ ทำให้วาดภาพออกมาเช่่นนี้ เพราะน้องหนู mindanaric กำลังได้ยินเสียงชมจากพี่ Mead ว่า
งามกว่าแสงตะวันที่ส่องหล้า
งามยิ่งกว่าแสงเดือนที่ส่องดิน
งามสิ้นทั้งโลกาฟ้าจรดทราย [เวอร์ไปมั๊ย!]
แทนที่น้องหนู mindanaric จะวาดเพียงภาพเดียว ก็เลยต้องวาด 2 ภาพให้สมกับคำชมของพี่ Mead

คุณน้องขจรวรรณในวัยเด็ก พี่นักเขียนขอเรียกว่าหนูวรรณแล้วกันนะคะ หนูวรรณใฝ่ฝันว่าจะเป็นนักวิทยาศาสตร์สาขาเคมี อยากเป็นผู้บริหารที่มีความสามารถ และอยากทานอาหารมังสวิรัติตลอดชีวิต แต่หนูวรรณก็มีความกลัวว่าหากหนูวรรณเติบโตขึ้นเป็นนักวิทยาศาสตร์สาขาเคมีจริง ผมอาจจะบางจนเกินเหตุ และหากเป็นผู้บริหารที่มีความสามารถก็อาจจะต้องเผชิญกับความรับผิดชอบสูง ซึ่งหนูวรรณลังเลและสงสัยว่า ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างหนูวรรณจะเหมาะกับอาชีพและหน้าที่การงานเช่นนั้นไหมนะ? หนูวรรณเปลี่ยนวิถีการจดจ่อไปด้วยหลายสาเหตุ แต่อารมณ์จินตนาการและความรู้สึกนึิกคิดอันเป็นความใฝ่ฝันทั้งหมดก็ถูกส่งออกไปและไม่ได้สูญสลายไปไหน มันแปลงสภาพเป็นบุคคลตัวตนพร้อมด้วยประสบการณ์ชีวิตบนเส้นทางแห่งความเป็นไปได้อีกเส้นหนึ่งซึ่งก่อเกิดบุคคลตัวตนที่ชื่อว่า หนูเฉลย หรือหนูเหยย ซึ่งเป็นเด็กชาย หนูเฉลยได้รับแรงบันดาลใจมาจากบุคคลตัวตนที่หนูเฉลยมองไม่เห็น แต่รู้เห็นในความฝันบ้างเป็นครั้งคราว และหนูเฉลยก็ดำเนินชีวิตและเลือกเส้นทางที่ได้รับจากแรงบันดาลใจ หรือเสียงภายในที่สะท้อนมาจากหนูวรรณโดยไม่รู้ตัว ในส่วนลึกจิตวิญญาณของหนูวรรณเปลี่ยนวิถีการจดจ่อไปรู้เห็นเส้นทางแห่งความเป็นไปได้ที่หนูวรรณเรียกว่า อนาคต และตระหนักว่า สักวันหนึ่งหนูวรรณจะเผชิญกับเส้นทางแห่งความเป็นไปได้ที่หนูวรรณเรียกว่าอนาคต และพบว่าความฝันที่หนูวรรณคิดว่าหายสาบสูญไปกับอดึต จะปรากฏให้เห็นเป็นปัจจุบันในร่างกายตัวตนที่ชื่อคุณเฉลย และพบว่าการเป็นบุคคลตัวตนที่แท้จริงของหนูวรรณปราศจากขีดจำกัด หนูวรรณไม่ได้มีเพียงคุณน้องขจรวรรณที่เป็นบุคคลตัวตนบนเส้นทางแห่งความเป็นไปได้ที่เรียกว่าอนาคตเท่านั้น แต่ยังมีตัวตนที่เรียกว่าคุณเฉลยอีกตัวตนหนึ่ง และเรียกว่าคุณน้อง aimmy อีกตัวตนหนึ่ง เรียกว่าพี่นักเขียนอีกตัวตนหนึ่ง

เหล่านี้เป็นตัวอย่างที่พี่นักเขียนลองนำมาขยายความให้พวกเราใช้จินตนาการกว้างไกล เพื่อทำความเข้าใจในสาระที่ว่า ตามธรรมชาติความเป็นจริงแล้ว อดีต-ปัจจุบัน-อนาคต มีอยู่-เป็นอยู่-ดำเนินไปพร้อมกันหมด

พวกเราจะสามารถขยายการรู้เห็นโลกแห่งความเป็นจริงหลากมิติ เพื่อรู้เห็นธรรมชาติที่แท้จริงของจิตวิญญาณได้ก็ต่อเมื่อ เราสามารถติดตามการเปลี่ยนวิถีการจดจ่อของจิตวิญญาณด้วยสติสัมปชัญญะไปสู่มิติต่างๆ ระดับต่างๆ ได้มากมายที่สุดที่จะทำได้ และรับรู้ด้วยประสาทสัมผัสที่หกอย่างเป็นธรรมชาติได้ด้วยการปล่อยให้อารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดก้าวข้ามช่องว่าง-ระยะทางและกาลเวลาไปอย่างอิสระ

พวกเราได้ทำและทำได้แล้วระดับหนึ่ง ด้วยการนำข้อมูลความรู้จากรูปกายตัวตนอีกตัวตนหนึ่งที่เราเรียกเขาว่า ตัวตนในอดีต หรือ ตัวตนในวัยเด็ก ของเรามาสู่ปัจจุบัน หากเราตระหนักได้ว่า ความเป็นไปทั้งหมดนี้ เป็นธรรมชาติของจิตวิญญาณที่อยู่นอกเหนือช่องว่าง-ระยะทางและกาลเวลา เราจะพบว่า หากเราจะวาดภาพตัวตนในอนาคตของเรา เราก็จะใช้ความสามารถนี้ได้อย่างอิสระอีกเช่นกัน ด้วยการนำความรู้และท้กษะของตัวตนในอนาคตมาสู่ปัจจุบัน หรือนำตัวตนบนเส้นทางแห่งความเป็นไปได้เส้นอื่นๆมาสู่่เส้นทางแห่งความเป็นไปได้เส้นนี้ที่เราเรียกกันว่า เส้นทางแห่งความเป็นจริง แม้ว่าเราจะคิดว่าเราเพียงแต่ใช้อารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดสร้างภาพตัวตนในอดีตหรืออนาคตขึ้นมา แต่ตามธรรมชาติความเป็นจริงแล้ว เราสื่อสาร-รับและถ่ายทอดข้อมูลความรู้อย่างแท้จริงมาจากตัวตนในอดีตและอนาคตอยู่ตลอดวันเวลา "ตัวตนในอดีตให้กำลังใจเรา และตัวตนในอนาคตก็สนับสนุนเราเสมอ"

ห้องวิทย์ฯของเราเป็นสถานที่อันเป็นจินตภาพสำหรับการพบปะของญาติมิตรทางจิตวิญญาณ
เรามาพบกันในภาวะที่เป็นเสมือนความฝันซึ่งเราต่างก็มีชื่อจำเพาะที่แตกต่างไปจากชื่อของเราในโลกยามตื่น แต่บุคลิกภาพของจิตวิญญาณของเราแต่ละคนก็ปรากฏให้ห้องวิทย์ฯ เสมือนกับที่มันปรากฏในความฝัน และทำให้เราตระหนักดีถึงความเป็นเอกลักษณ์ของแต่ละตัวตน
เราต่างก็มีความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ ประสบการณ์และความเป็นไปในห้องวิทย์ฯ ซึ่งเป็นความทรงจำที่แยกส่วนไปจากชีวิตหน้าที่การงานและประสบการณ์ในชีวิตประจำวันนอกห้องวิทย์ฯ เช่นเดียวกับที่เรามีความทรงจำอีกชุดหนึ่งของตัวตนในความฝัน ซึ่งแตกต่างไปจากตัวตนยามตื่น
เวลาเช้าของพวกเรา กลับเป็นเวลากลางคืนของพี่นักเขียน
ช่องว่าง-ระยะทางและกาลเวลาไม่มีความหมายสำหรับการพบปะของเรา ไม่ว่าพวกเราจะอยู่แห่งหนใดในเมืองไทยหรือประเทศใดในโลก มันก็ไม่ได้ทำให้เราอยู่แปลกแยกหรือห่างไกลไปจากคนอื่นๆ เราต่างก็ประสานกันเป็นระบบเครือข่ายเพื่อถ่ายทอดข้อมูลความรู้สู่กันและกันอยู่เสมอเป็นปัจจุบัน

(sing) ห้องวิทย์ของเรามีอายุครบหนึ่งเดือนเมื่อวันเสาร์ที่ 8 กันยายนที่ผ่านมานี้ (sing)
เวลาหนึ่งเดือนนี้ เร็วหรือช้า สั้นหรือยาว ข้อมูลความรู้ที่เรานำมาแลกเปลี่ยนถ่ายทอดกันมากหรือน้อยสำหร้บเวลาหนึ่งเดือน เวลาไม่อาจจำกัดปริมาตรหรือปริมาณข้อมูลความรู้เหล่านี้ได้

ฉันท์ใดก็ฉันท์นั้น-จิตวิญญาณมีภาวะอยู่นอกเหนือกฏเกณฑ์ของช่องว่าง-ระยะทางและกาลเวลา อดีต-ปัจจุบัน-อนาคต มีอยู่เป็นอยู่ดำเนินไปพร้อมกันหมดเป็นปัจจุบัน เช่นเดียวกับที่พวกเรายังคงรับและถ่ายทอดข้อมูลจากหน้าแรก มาจนถึงหน้าสุดท้ายอย่างเป็นปัจจุบัน สมาชิกใหม่ๆเข้ามารับข้อมูลจากหน้าแรกและบางคนก็ไม่ได้ใช้เวลาหลายวันกว่าที่จะอ่านจนจบและตอบโต้เพื่อจะมาปรากฏในหน้าสุดท้าย คุณหลาน mindanaric เข้ามาอ่านได้เพียง 13 หน้าก็ก้าวข้ามช่องว่าง-ระยะทางและกาลเวลา มาปรากฏในหน้าล่าสุดและไม่เคยจากหน้าสุดไปอีกเลย ในขณะเดียวกันก็มีสมาชิกใหม่ๆที่ปรากฏแว้บๆให้เราเห็นทุกวัน บ้างก็ไม่ยังไม่ใช่สมาชิก แต่ก็มีอยู่-เป็นอยู่-ดำเนินไป ให้เราเห็นเสมอๆในฐานะบุคคลทั่วไป

เราจะสามารถก้าวล่วงไปสู่โลกอื่น มิติอื่น พร้อมกับรับเอาข้อมูลความรู้และความทรงจำข้ามชาติภพกลับมาใช้ประโยชน์ในปัจจุบันได้ด้วย อารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดอันกว้างไกล เช่นเดียวกับที่พวกเราทั้งหลายก้าวล่วงเข้ามาสู่ห้องวิทย์ฯ พร้อมด้วยการตระหนักว่าอารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดมีโลกแห่งความเป็นจริงที่จริงจังไม่น้อยไปกว่าโลกที่เราเรียกว่า โลกแห่งความเป็นจริงนี้เลย

ขอเชิญร่วมฉลองวามรักและความสัมพันธ์ที่เรามีให้กันและกันในห้องวิทย์ นอกเหนือประสาทสัมผัสทั้งห้า เนื่องในวาระครบรอบหนึ่งเดือนห้องวิทย์ฯค่ะ Happy Anniversary(rose)

 

เย้ๆๆ 1 ขวบ เอ้ย 1 เดือนแล้ว ความเชื่อเปลี่ยนเป็นความรู้เพียบ
ขอบคุณ อาจารย์อนาลัย ขอบคุณอาจารย์นักเขียน ขอบคุณ คุณ mead ขอบคุณทุกๆคนที่นำประสบการณ์มาเป็นตัวอย่างที่ทำให้พวกเราได้รู้ถึงธรรมชาติที่แท้จริงของจิตวิญญาณ ที่อดีต ปัจจุบัน อนาคต ที่ดำเนิน ไปแบบธรรมชาติที่สุดที่พวกเรามองข้ามกันไป
แต่เราจะบอกคนอื่น คนใกล้ตัวยังไงดีอยากแบ่งปันความรู้ ความสุขที่เราได้รับได้พบ ???

 

ขอเชิญร่วมฉลองวามรักและความสัมพันธ์ที่เรามีให้กันและกันในห้องวิทย์ นอกเหนือประสาทสัมผัสทั้งห้า เนื่องในวาระครบรอบหนึ่งเดือนห้องวิทย์ฯค่ะ Happy Anniversary(rose)


<!-- / message --><!-- attachments -->


<FIELDSET class=fieldset><LEGEND>รูปขนาดเล็ก</LEGEND>


</FIELDSET>หนึ่งเดือนผันผ่าน...ด้วยจิตวิญญาณ...ขอน้อมคารวะพี่นักเขียน..ที่มีจิตเมตตา
..มาเผยแพร่ให้ความรู้ที่ท่านอาจารย์อนาลัยได้บอกกล่าว....ยังพวกเราทุกคน
ขอผลบุญนี้ จงนำมาซึ่งความสุข ความสมบูรณ์แห่งชีวิต แด่พี่นักเขียนและครอบครัว ...ตลอดกาลนานเทอญ. (อานิสงค์นี้จงได้แก่คุณ mead หัวหน้าห้อง และทุกๆท่านด้วยครับ)