ทรงสอนให้ปรับปรุงตัวตลอดเวลา ( พระราชดำรัส พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช )

“ การดำรงชีวิตที่ดี...จะต้องปรับปรุงตัวตลอดเวลา
การปรับปรุงตัว จะต้องมีความเพียร
และความอดทนเป็นที่ตั้ง
ถ้าคนเราไม่หมั่นเพียร ...ไม่มีความอดทน
ก็อาจจะท้อใจไปโดยง่าย เมื่อท้อใจไปแล้ว
...ไม่มีทางที่จะมีชีวิตเจริญรุ่งเรืองแน่ๆ...”

พระราชดำรัส พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช
พระราชทานแก่ครูและนักเรียน โรงเรียนจิตรลดา ๒๗ มีนาคม ๒๕๒๓


**********************************************************************

 

“...การทำงานใดๆ ไม่ว่าเล็ก ใหญ่ ง่าย ยาก ถ้าย่อหย่อนจากความเพียรแล้ว ยากที่จะให้สำเร็จเรียบร้อยทันเวลาได้”

พระบรมราโชวาท พิธีพระราชทานปริญญาบัตรมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
๒๑ มิถุนายน ๒๕๒๒



****************************************************************

 

รู้แพ้ รู้ชนะ..สำคัญที่ความพยายาม

ในการแข่งขันเรือใบครั้งหนึ่ง หลังจากทรงเรือใบออกจากฝั่งไปได้ไม่นาน ก็ทรงแล่นกลับฝั่ง ตรัสกับผู้ที่มาคอยเฝ้าฯ ว่า..

..เรือแล่นไปโดนทุ่นเข้า ซึ่งในกติกาการแข่งขันเรือใบถือว่าฟาวล์ ทั้งๆที่ไม่มีใครเห็น แสดงให้เห็นว่าทรงยึดในกติกามาก

..มีพระราชดำริเกี่ยวกับการแข่งขันว่า...

"แพ้หรือชนะ ไม่ประหลาด ความพยายามที่จะเอาชนะต่างหาก..ที่สำคัญ"









********************************************************************************

 

“ พระองค์บอกว่าคนเรานั้นจะทำงานใหญ่ ก็ต้องทำตัวเหมือน
แท่งเหล็ก เหล็กก่อนที่จะถูกตีเป็นดาบ ต้องถูกเผา ถูกทุบ
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร้อนสุดๆ เจ็บปวดทรมานสุดๆ ใครก็ตามที่ไม่เคยถูกทุบถูกเผาในขีวิตนั้น จะทำงานใหญ่ให้แผ่นดินไม่ได้ ....“

จากคำบอกเล่าของดร.สุเมธ ตันติเวชกุล ซึ่งมีโอกาสเข้าถวายพระพร
ในหลวงรัชกาลที่ 9 ในวันที่ 13 ต.ค. 2559 ซึ่งท่านกล่าวว่าเป็นการกราบลาครั้งสุดท้ายแทนที่จะกราบถวายพระพรมากกว่า


******************************************************

 

ตอนนี้สังคมต้องการคนดีมากกว่าคนเก่ง
คำพระบรมราโชวาท เกี่ยวกับคนดี ว่า
ในบ้านเมืองนั้น มีทั้งคนดี และคนไม่ดี ไม่มีใครที่จะทำให้ทุกคนเป็นคนดีได้ทั้งหมด การทำให้บ้านเมืองมีความปกติสุขเรียบร้อย จึงมิใช่การทำให้ทุกคนเป็นคนดี หากแต่อยู่ที่การส่งเสริมคนดี ให้คนดีปกครองบ้านเมือง และควบคุมคนไม่ดี ไม่ให้มีอำนาจ ไม่ให้ก่อความเดือดร้อนวุ่นวายได้”

 

คิดถึง...ชายผู้จัดการน้ำที่เก่งที่สุดในโลก

ชายผู้วิเศษ เหยียบดินที่แห้งแล้งให้เขียวขจี เหยียบพื้นที่อุทกภัย ให้มีน้ำใช้แต่พอประมาณ เหยียบพื้นที่กันดาร ให้มีสาธารณูปโภค ครบครัน

 

ในหลวงรัชกาลที่ ๙ ท่านเป็นโพธิสัตว์
ทั้งชีวิตของท่านอยู่กับผู้คน
..อยู่กับการแก้ไขสิ่งที่ไม่ดี..ให้ดี
..ตลอดชีวิต..
นั่นคือลักษณะของ "โพธิสัตว์"
ดังนั้น..เวลาเราสวด
บางคนก็จะเข้าใจ..ตามรอยท่านได้เลย
(คำสอนหลวงตาม้า วันที่ ๒๖ ต.ค.๖๐)

 

.“ การทำความดี ”..
แม้ไม่รู้ว่า..ทำไปทำไม ก็ต้องทำ

..“ การทำความดี ”..
แม้ไม่รู้ว่า..ทำไปถึงไหน ก็ต้องทำ

..“ การทำความดี ”..
แม้ไม่รู้ว่า..มีใครทำบ้าง ก็ต้องทำ

..“ การทำความดี ”..
แม้ไม่มี..ใครชื่นชมยินดี ก็ต้องทำ

..“ การทำความดี ”..
แม้ต้อง..ฝืนใจทำ ก็ต้องทำ

..“ การทำความดี ”..
แม้ไม่มี..ใครเห็น ก็ต้องทำ

..“ การทำความดี ”..
แม้ไม่เห็น..ผลตอบแทน ก็ต้องทำ

..“ การทำความดี ”..
แม้มี..เวลาน้อยนิด ก็ต้องทำ

เพราะ..“ ความดี ”..
ก็ยังคง..เป็นความดี อยู่ตลอดเวลา

เพราะ ..“ คนดี ”..
ต้อง..ทำความดี

เพราะ..“ คนดี ”..
ได้กำลังใจ.. จากการทำความดี

ขอให้เชื่อมั่น.. ใน..“ ความดี ”..
..“ ทำดี..ต้องได้ดี ”.. มิเปลี่ยนแปลง ...

๛ พระราชดำรัส ๛
พระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศร
มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราชบรมนาถบพิตร

ขอเป็น..ข้ารองพระบาททุกชาติไป
ธ สถิตในดวงใจไทยนิรันดร์

ขอบคุณเจ้าของภาพ




https://www.facebook.com/Rueanglaoc..._xWMbOXdVj8lP3h4BV-akMs&__tn__=k*F&tn-str=k*F

 

#การทำบุญเป็นการช่วยตนเอง

"...ประกอบกิจการที่ดีที่สุจริตถูกต้องตามอัตภาพ หรือตามความสามารถของตน ก็ช่วยได้ เช่นเดียวกับที่บอกว่า...เราเป็นคนจนเราจะทําบุญ เรามีเงินน้อยให้ไปสองบาทก็ไม่มีประโยชน์จะสร้างอะไรที่เป็นบุญเป็นกุศล จะสร้างวัดหรือสร้างโรงพยาบาลหรือสร้างอะไรที่เป็นกุศลบาทสองบาทไม่มีประโยชน์ ไม่ให้
.
อย่างนี้คิดผิด แต่คนที่ให้แม้จะเพียงไม่กี่สตางค์ก็เป็นคนที่เสียสละมาก สําหรับเขาเองก็ได้ช่วยตนเอง ทําให้ตัวมีความรู้สึกว่ารู้จักหรือฝึกจิตใจให้เสียสละ มันสบายมันเบา นอกจากนั้นถ้าหากไปนึกว่าบาทเดียวสองบาทจะทําอะไรใหญ่โตไม่ได้มันก็ไม่จริง คนหนึ่ง ๆ ช่วยกันเล็กน้อย ถ้ามีจํานวนมากทําก็สร้างได้มาก คือว่าแต่ละคนเติมเข้าไปนิดหน่อย ก็สามารถที่จะสร้างสิ่งที่เป็นประโยชน์อย่างใหญ่หลวง..."
.
ความบางตอนของพระราชดำรัส
พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช บรมนาถบพิตร
พระราชทานแก่คณะบุคคลที่เข้าเฝ้า ฯ ถวายพระพรชัยมงคล
เนื่องในโอกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษาณ ศาลาดุสิดาลัย
วันเสาร์ที่ ๔ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๒๕

 

พระบรมราโชวาท ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ในพิธีพระราชทานประกาศนียบัตรแก่ผู้สอบไล่ได้วิชาความรู้ชั้นเนติบัณฑิตยสภา สมัยที่ ๓๓ ณ อาคารใหม่ สวนอัมพร ๒๙ ตุลาคม ๒๕๒

พระบรมราโชวาท ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ในพิธีพระราชทานประกาศนียบัตรแก่ผู้สอบไล่ได้วิชาความรู้ชั้นเนติบัณฑิตยสภา สมัยที่ ๓๓ ณ อาคารใหม่ สวนอัมพร ๒๙ ตุลาคม ๒๕๒๔

“...กฎหมายนั้นไม่ใช่ตัวความยุติธรรม เป็นแต่เพียงเครื่องมืออย่างหนึ่ง สำหรับใช้ในการรักษาและอำนวยความยุติธรรมเท่านั้น การใช้กฎหมายจึงต้องมุ่งหมายใช้เพื่อรักษาความยุติธรรมไม่ใช่เพื่อรักษาตัวบทของกฎหมายเอง และการรักษาความยุติธรรมในแผ่นดิน ก็มิได้มีวงแคบอยู่เพียงแค่ขอบเขตของกฎหมาย หากต้องขยายออกไปให้ถึงศีลธรรมจรรยาตลอดจนเหตุและผลตามความเป็นจริงด้วย...”

 

1. ความยุติธรรมสำคัญอย่างไร
พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ฯ บรมนาถบพิตร ทรงตระหนักในความสำคัญของความยุติธรรมเป็นอย่างยิ่ง ทรงเห็นว่าความยุติธรรมเป็นเงื่อนไขสำคัญยิ่งสำหรับการดำรงอยู่ของประเทศชาติ
ครั้งหนึ่งได้มีพระราชดำรัสว่า “ถ้าหากว่าขาดความยุติธรรม ประเทศก็จะอยู่ยาก มีเหมือนกันที่เขามีการปกครองอย่างไม่มีความยุติธรรม แต่ว่าประเทศไทยก็คงต้องมีความยุติธรรมมาตลอด ถึงมีความเจริญได้ มีความมั่นคงได้อย่างมหัศจรรย์”

2. ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน
มีพระบรมราชาธิบายไว้ในหลายวาระว่า ความยุติธรรมจะเกิดขึ้นได้ อยู่ที่ผู้ใช้กฎหมายส่วนหนึ่ง และมาจากตัวบทกฎหมายอีกส่วนหนึ่งในส่วนของผู้ใช้กฎหมายนั้น จะทรงเตือนผู้พิพากษา อัยการ ทนายความ เนติบัณฑิต และนิสิตนักศึกษาวิชากฎหมายทุกครั้งที่ทรงมีโอกาสว่า ผู้ใช้กฎหมายต้องมี “ความเป็นกลาง” และ “ความสุจริต” เป็นหลักสำคัญในการทำงาน และนอกจากนั้น ยังต้องมีความสามารถในการใช้กฎหมายให้ตรงตามความประสงค์ ทั้งต้องระวังช่องโหว่ของกฎหมายอีกด้วย สำหรับอีกหนึ่งเรื่องสำคัญที่ทรงเน้นในหลายวาระ คือพระบรมราโชวาทและพระราชดำรัสที่ว่า

“กฎหมายนั้นเป็นปัจจัยหรือเครื่องมือที่มีเพื่อรักษาความยุติธรรม หรือใช้เป็นแบบแผนความประพฤติของประชาชน และใช้เป็นแม่บทในการพิจารณาตัดสินความประพฤติของประชาชน ตัวกฎหมายเองจึงต้องมีความยุติธรรมอยู่ด้วย ที่สำคัญคือต้องตราขึ้นด้วยวัตถุประสงค์ที่จะรักษาความยุติธรรมในบ้านเมือง ไม่ใช่กดขี่ข่มเหงประชาชนในบ้านเมือง กฎหมายที่กดขี่ข่มเหงประชาชน หรือรังแกประชาชน ทำให้ประชาชนในบ้านเมืองเดือดร้อนเป็นกฎหมายที่ไม่ยุติธรรม”

3. กฎหมายกับความยุติธรรมใครสำคัญกว่ากัน
พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ฯ บรมนาถบพิตร พระราชทานพระบรมราโชวาทในเรื่องนี้ว่า

“โดยที่กฎหมายเป็นแต่เครื่องมือในการรักษาความยุติธรรมดังกล่าว จึงไม่ควรจะถือว่ามีความสำคัญยิ่งไปกว่าความยุติธรรม หากควรจะต้องถือว่าความยุติธรรมมาก่อนกฎหมายและอยู่เหนือกฎหมาย การพิจารณาพิพากษาอรรถคดีใดๆ โดยคำนึงถึงแต่ความถูกผิดตามกฎหมายเท่านั้นดูจะไม่เป็นการเพียงพอ จำต้องคำนึงถึงความยุติธรรมซึ่งเป็นจุดประสงค์ด้วยเสมอ การใช้กฎหมายจึงจะมีความหมายและได้ผลที่ควรจะได้”

ในพระบรมราโชวาทอีกองค์หนึ่ง ได้ทรงย้ำว่า “ผู้ที่ได้ผ่านสำนักอบรมศึกษากฎหมายทุกคน ควรได้รับการชี้แจงเน้นหนักให้ทราบชัดว่า กฎหมายไม่ใช่ตัวความยุติธรรม หากเป็นแต่เพียงบทบัญญัติหรือปัจจัยที่ตราไว้เพื่อรักษาความยุติธรรม... จึงไม่สมควรจะถือว่าการรักษาความยุติธรรมในแผ่นดินมีวงกว้างอยู่เพียงแค่ขอบเขตของกฎหมาย จำเป็นต้องขยายออกไปให้ถึงศีลธรรมจรรยา ตลอดจนเหตุและผลตามเป็นจริงด้วย”

4. ถ้ากฎหมายไม่ยุติธรรมควรทำอย่างไร
เมื่อมีพระราชปรารภในเรื่องความไม่ยุติธรรมของกฎหมายแล้ว ก็ทรงแนะนำด้วยเสมอว่า

“ต้องมีการวิจัยหรือมีการแก้ไขกฎหมายบางส่วน”

“ช่วยทางสภานิติบัญญัติ ชี้ทางให้สภานิติบัญญัติว่าควรจะปรับปรุงกฎหมายที่ตรงไหน”

“เสนอให้ประชาชนทราบ ให้ทางผู้ใหญ่ทราบ ให้ทางสภานิติบัญญัติหรือทางกรมกฤษฎีกา...แล้วก็ดัดแปลงกฎเกณฑ์ในกฎหมายให้เป็นผลสำเร็จ...มีความยุติธรรมมากขึ้น”

พระราชดำริทางกฎหมายเหล่านี้ นับเป็นมรดกอันล้ำค่าสำหรับผู้ที่อยู่ในกระบวนการยุติธรรม ได้ใช้เป็นหลักการในการปฏิบัติหน้าที่เพื่อความถูกต้อง และเป็นการถวายความจงรักภักดีด้วยความสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดมิได้

Kittipong Kittayarak

 

คนเขียนเป็นคนยุคหลังอายุแค่ 31 ปี แต่เขียนไว้น่าอ่านมาก ลองอ่านดู......

ผมเกิดปี 2528 ปีที่ผมเกิด ในหลวงอายุ 58 ปีแล้ว.... ครอบครัวของผมเป็นครอบครัวรักในหลวง... สอนให้ผมรักในหลวง...
แต่ผมก็เหมือนเด็กรุ่นหลังทั่วไป ที่มีช่วงชีวิตที่สงสัยว่า ทำไมผู้ใหญ่ คนเฒ่าคนแก่ ถึงรักในหลวงองค์นี้เสียจริง... และไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องรักด้วย..
ยิ่งพอเข้าเรียนมหาลัย ที่เรียกตัวเองว่ามหาลัยการเมือง ยิ่งแล้วใหญ่ ไปเจอนักวิชาการกล่อมไปกล่อมมา กลับมาพาลสงสัยในหลวงอีกซะงั้น...
ชีวิตจริงของผม มันเริ่มต้นในชีวิตทำงาน นี่แหละครับ.... ผมทำอาชีพนักข่าว เริ่มตั้งคำถามว่าแท้จริงแล้ว ประเทศไทย คืออะไรกันแน่.... ทำไมเราถึงอยู่รวมกันได้... เราสร้างสังคมมาจากอะไร...
ผมเริ่มหลับตานึกภาพ แผ่นดินประเทศไทย เป็นแผ่นแบบๆ มีภูเขาทอดลงมาในภาคเหนือ.... มีแม่น้ำสี่สายไหลมารวมกัน เป็นเจ้าพระยา...
คำตอบ ก็เฉลยออกมาทั้งหมดว่า... ใช่แล้ว เราสร้างสังคมจากน้ำ.... จากแม่น้ำนี่แหละ ที่ทำให้ดินชุ่มชื้น เราจึงเริ่มต้นสร้างประเทศ จากการเกษตร.... เกษตรกรในบ้านเราจึงมีอยู่มาก.... ส่วนอุตสาหกรรมอื่นๆ นั้นเริ่มมาทีหลัง...
แต่ทั้งหมดนี้.... ก็ต้องพึ่งพาอาศัยน้ำอยู่ดี...
มันเลยเป็นแรงจูงใจ ให้ผมมุ่งมั่น ศึกษาระบบน้ำและลำน้ำของประเทศเรา.... ระบบชลประทาน และการผันน้ำ....ใช้เวลาเป็นแรมปี.....
ยิ่งศึกษา ยิ่งรู้ว่า เรื่องน้ำ มั่วกันไม่ได้.... ต้องรู้จริงเท่านั้น... ถึงจะทำได้.... เพราะแม่น้ำไม่ใช่ถนน... แม่น้ำมีส่วนที่ลึก มีส่วนที่ตื้น มีกว้าง มีแคบ น้ำไหลช้าเร็วต่างกัน.... เก็บน้ำได้ไม่เท่ากัน...
และในประเทศของเรา... ไม่มีเรื่องน้ำเรื่องไหน ที่ในหลวงไม่เคยศึกษา.... ผมพบว่าพระราชาแก่ๆ ของผม ทรงรู้ทิศทางของน้ำ เป็นอย่างดีในทุกรูปแบบ..... เขื่อนเกือบทุกแห่งในประเทศนี้ จะสร้างไม่ได้เลย ถ้าไม่มีในหลวง เป็นหัวเรี่ยวหัวแรง....
บางเรื่องข้าราชการไม่ยอมศึกษา ถ้าไม่ใช่โครงการใหญ่ ใช้เงินก่อสร้างเยอะ... บางเรื่องศึกษาแล้ว สร้างไม่ได้ เพราะพูดกับชาวบ้านไม่รู้เรื่องถูกต่อต้าน... เนื่องจากคนคุยกับชาวบ้านเป็นข้าราชการผู้น้อย ส่วนคนอนุมัติเป็นข้าราชการผู้บริหารห้องแอร์...
มีแต่พระราชาแก่ๆของผมนี่แหละ ที่นั่งพื้นคุยกับชาวบ้าน.... บางทีพระราชานั่งบนดิน ชาวบ้านนั่งบนเสื่อด้วยซ้ำ....
ผมหมดคำถาม หมดความสงสัย หมดความคลางแคลงใจทุกอย่างในตัวพระราชาแก่ๆ ของผมทันที
ความรัก ความนับถือ ความศรัทธา ทุกอย่างในตัวพระราชาแก่ของผม ปรากฏท่วมล้นหัวใจเด็กเมื่อวานซืนอย่างผม.....
ผมรู้แล้ว... ว่าทำไมคนเฒ่าคนแก่ถึงรัก และสอนให้เด็กอย่างผมรักในหลวงด้วย.....
ปี 54 เกิดน้ำท่วมใหญ่ เดือดร้อนกันทุกหย่อมหญ้า.... พระราชาของผมอายุ 84 ปี ทรงแก่มากๆแล้ว.และป่วยอยู่โรงพยาบาล... แต่ก็ยังเรียกผู้เกี่ยวข้อง ไปให้คำแนะนำ ว่าจะรับมือกับน้ำอย่างไร...
ทันทีที่รู้ข่าวนี้ ผมน้ำตาคลอ..... สงสาร และรัก พระราชาแก่ ที่ยังทำงานรับใช้ชาวบ้าน... แม้ในยามตัวเองเจ็บไข้ทุกข์ยาก....
ไปฟังคลิปสิครับ มีคนไปกราบพระบาทถามพระอาการประชวร..... ในหลวงบอกว่า "เป็นที่หัวใจ เลยเจ็บร้าวไปที่หลัง และที่แขน"...... ได้ยินพระสุรเสียง จากพระโอษฐ์โดยตรง
ใจผมเจ็บแทน เหมือนจะตายแทนให้ได้
ผมสงสารพระราชาแก่ของผมจับใจ.....
ถ้าไม่ใช่ความรักจากพระราชหฤทัยโดยแท้จริง... อะไรเล่าจะทำให้พระราชาแก่ ทำงานให้พวกเราถึงขนาดนี้....
วันนี้ประเทศของผม ไม่มีพระราชาแก่ๆ อีกต่อไปแล้ว.... ความคิดถึงจับจิตผมไปสุดขั้วหัวใจ..... พระราชาที่จะหาที่ไหนในโลกไม่มีอีกแล้ว
ยิ่งศึกษาเรื่องราวปูมหลัง.... ยิ่งรักในพระราชาแก่สุดใจ..... พระราชาของผม ถูกรังแก
กลั่นแกล้ง ว่าร้ายมากมาย.....
นับแต่เริ่มครองราชย์เมื่ออายุ 19 ปี
จอมพลเผด็จการทหาร กดขี่ย่ำยีท่านเป็นสิบปี..... ตามมาด้วยปัญหาการเมืองมากมาย ระดับที่ประเทศไทยเจียนอยู่เจียนไป
ขณะเดียวกันปัญหาปากท้องชาวบ้าน
ที่รออยู่อีกมหาศาล.....
ถึงขั้นที่พระราชาของผมต้องเอ่ยปากว่า "บางเรื่องมันน่าท้อ แต่ท้อไม่ได้"...... ต้องทรงอดทนขนาดไหน
ผมรู้แล้วว่า ทำไมทรงยอมเสด็จไปที่ไกลๆ ชนิดที่คำว่าทุรกันดารยังไม่พอ......เมื่อพระเทพฯทรงเล่าว่า เพราะในหลวงมีแนวคิดระเบิดจากข้างใน
คือ เข้าไปทำให้ชาวบ้านแข็งแรงก่อน แล้วเขาจะออกมาเอง..... ไม่ต้องรีบทำอย่างโลกสมัยใหม่ ตัดถนน เอาความเจริญเข้าไป ชาวบ้านยังไม่พร้อมก็ถูกคนข้างนอกเอาเปรียบ
ผมทึ่งน้ำใจพระราชาแก่ ที่มีนักข่าวฝรั่งมาถามว่า.... จะสร้างเขื่อนเพื่อเอาชนะคอมมิวนิสต์หรือ? แต่พระราชาแก่บอกว่า ไม่ได้มาสู้กับประชาชน พระองค์มาสู้กับความหิวโหย ถ้าเขื่อนเสร็จ แม้แต่คนที่เรียกตัวเองว่าคอมมิวนิสต์ ก็จะอยู่ดีกินดีไปด้วย
ผมทึ่งที่พระราชาแก่ ของผมเจ็บป่วยอยู่โรงพยาบาล หมอพาเข็นรถเล่นคลายเครียด พระราชาของผมมองเห็นรถติด ยังคิดวิธีแก้รถติดให้จนได้
ทางไหนที่จะทำให้ประเทศไทยเจริญ ทำให้ชาวบ้านอยู่สบาย พระราชาของผมเอาหมด
ทุกทาง
พระราชาของผม ทำงานรับใช้ชาวบ้านจนตัวตาย....... ชีวิตผมไม่เคยเห็นใครทำอะไรแบบนี้.... นอกจากคนเป็นพ่อแม่ทำให้ลูก
ผมรู้แล้วทำไมคนไทยเรียกพระราชาแก่ๆ ของผมว่าพ่อ
ผมรู้แก่ใจตัวเองแล้วว่ารักในหลวงเพราะอะไร.......
เพราะหัวจิตหัวใจของท่านมีไว้เพื่อชาวบ้านเท่านั้น
ขอเป็นข้ารองพระบาททุกชาติไป
....อรรถกร ชื่นฤทัยในธรรม
เทวดาผู้เดินดิน
ทรงโบยบินกลับสวรรค์
มหาราชองค์ราชันย
ธ มิ่งขวัญทรงจากลา
น้ำตาแห่งปวงไทย
ถวายให้องค์ราชา
สถิตอยู่ชั้นฟ้า
ทว่ายังอยู่ในใจ
ลาแล้วองค์พ่อหลวง
ไทยทั้งปวงน้ำตาไหล
ทุกชาติจากนี้ไป
ขอรับใช้บาทพระองค์
พ่อไม่ผิดสัญญา
เพียงกายาพ่อไม่ไหว
หยุดเพียงลมหายใจ
รักเพียงใดไม่รู้ลืม...
Cr:Chalida Dansuanyai
__________________________
https://www.facebook.com/groups/bangkok2020/

 

"คำนินทาและสรรเสริญ" ในหลวงร.๙
โดยหลวงพ่อพระราชพรหมยาน
ตามที่องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมมาพุทธเจ้า ตรัสว่า “นัตถิ โลเก อนินทิโต” ซึ่งแปลเป็นใจความว่า “คนไม่ถูกนินทาเลย ไม่มีในโลกนี้”
ฉะนั้นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ถึงแม้ว่าจะมีพระมหากรุณาธิคุณแก่ประชานิกรของพระองค์เพียงใดก็ตามที พระราชจริยาวัตรของพระองค์ก็ย่อมไม่เป็นที่ถูกใจของบุคคลบางพวก บางคณะ อาจจะมีอยู่
ในครั้งหนึ่ง อาตมาได้มีโอกาสเข้าเฝ้าเป็นการส่วนพระองค์ ได้ปรารภกับพระองค์ถึงภารกิจที่อาตมาทำว่า “การทำการสงเคราะห์ปวงชนชาวไทย ตามกำลังที่จะรวบรวมได้จากบรรดาคณะศิษยานุศิษย์ ทำการแจกอาหารการบริโภค ยารักษาโรค สร้างโรงเรียน ตั้งแต่ภาคเหนือจรดภาคใต้ แต่การกระทำแบบนี้ กลับมีคนบางพวกบอกว่า อาตมาเป็นพระการเมือง”
พระองค์ก็ตรัสว่า “ผมก็ทราบเหมือนกัน เขาว่าหลวงพ่อเป็นพระการเมือง”
แต่พระองค์ก็ทรงถามว่า “หลวงพ่อมีความรู้สึกยังไง”
ก็เลยถวายพระพรไปว่า “อาตมาไม่มีความรู้สึกอะไร เพราะถือว่าอาตมาไม่เคยสมัครสภาผู้แทนราษฏร และก็ไม่เคยอยากจะเป็นรัฐมนตรี เขาจะหาว่าการเมืองหรือการบ้านก็ช่าง ถือว่าเฉย ๆ ถือตามหลักพระพุทธเจ้าที่ตรัสว่า “นินทา ปสังสา” ขึ้นชื่อว่า นินทาและสรรเสริญ เป็นของธรรมดาของโลก อาตมาไม่หนักใจในคำนินทาและสรรเสริญ เพราะไม่มีความสงสัย”
ตอนนี้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็ตรัสว่า “ผมก็เหมือนกันแหละขอรับ เมื่อก่อนนี้เขาลือว่าผมฆ่าพี่ แต่เวลานี้เขาลือกันว่าผมฆ่าพ่อตา”
ความจริงช่วงหลัง อาตมาไม่ทราบจึงกราบทูลว่า “การลือที่ว่าฆ่าพ่อตานั้น มีความหมายเป็นยังไง”
พระองค์ก็ตรัสบอกว่า “เขาลือกันว่าพ่อตาผมเป็นไข้ ผมเอาเหล้ากรอกปาก แล้วเลยพาพ่อตาไปวิ่ง พ่อตาก็เลยตาย”
แล้วจึงได้ทูลถามพระองค์ว่า “แล้วมหาบพิตร มีความรู้สึกยังไง ในเมื่อคำนินทาปรากฏขึ้น”
พระองค์ก็ตรัสว่า “เรื่อย ๆ ขอรับ”
ก็หมายความว่า ใครจะว่ายังไงก็ช่าง ความดีหรือความชั่วที่จะมีขึ้นได้อาศัยการกระทำเป็นสำคัญ แล้วเมื่อเราทำความดีแล้วใครจะว่าชั่ว เราก็ไม่ชั่วไปตาม ถ้าเราทำความชั่ว ใครจะสรรเสริญว่าดี เราก็ไม่ดีไปตาม
นี่เป็นอันว่าน้ำพระทัยของพระองค์ ไม่ทรงสะเทือนในคำนินทาและสรรเสริญ ก็ทรงอุเบกขาเป็นอย่างยิ่ง ฉะนั้นถ้าหากว่าวันนี้ (ประมาณปี ๒๕๓๓) อาตมาจะถวายพระพรพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ให้ทรงอยู่ในด้านของพรหมวิหาร ๔ ก็เห็นว่าจะไม่มีผล เพราะว่าความดี ๔ ประการนี้ พระองค์ทรงมีแล้วเรียบร้อยทุกประการ