มีคำทำนายภัยพิบัติ พระยาธรรมที่ท่านทั้งหลายคิดว่าเชื่อถือได้กันบ้างหรือเปล่า

รู้ธรรมชาติของคน ถ้าเป็นคนดีก็ยอมรับศีลยอมรับธรรม
ถ้าเป็นคนเลวก็ใช้ประโยชน์จากการเข้าใจธรรมชาติตรงนั้นหาผลประโยชน์เข้าหาตน

การเป็นคนดีมีศีล รู้จักทำความดี แต่ไม่ถึงธรรม ไม่สามารถทำให้เราสามารถห่างไกลจากภัยได้

ธรรมคือธรรมชาติ
พระธรรมคือแนวทางการอยู่ร่วมกับธรรมชาติ ไม่ใช่แค่การทำฌาณ วิปัสนา

ท่านจะดึงคนเข้ากระแสธรรมได้ยังไง ถ้าท่านยังไม่เข้าใจธรรมชาติดีพอ รู้แต่หัว แต่สืบสาวจากหัวมาหาปลายไม่ได้ ก็ไม่มีประโยชน์

ผมคิดเผื่อคนที่ไม่มีความสามารถในการปฏิบัติธรรมด้วย นั่นคือแนวทางของผม
ผมจะไม่ก้าวหน้าทางจิตก็ช่างมัน แต่ผมก็ไม่ได้เลิกภาวนาสักหน่อย

 

ใช่แล้วครับผม เป็น แค่กสินไฟเท่านั้น
เป็นแค่ สมถะ เท่านั้นครับ
ใช้ในการดู สังโยชน์สิบ ไม่ได้ครับ
สังโยชน์สิบ คือ ความอยากสิบชนิด
ต้องไปดูที่ ใจท่าน ว่า
ท่านตัดข้อไหนที่บ้าง
ตัดมันได้หมดเลยทั้งข้อ
หรือ ตัดได้บ้างเป็นบางครั้ง
หรือ ไม่ได้ตัดข้อไหนเลย
แต่สังโยชน์ บางเบามาก
ก็อาจจะเป็น โคตรภูบุคคล ก็ได้

แต่สังโยชน์สิบ ใน ปิฏก
ก็ยังมีข้อถกเถียงกันที่ว่า
วางไว้ ถูกต้อง หรือเปล่า
หากจะวัด ด้วยสังโยชน์ ใน ปิฏก จริง
ก็แทบจะบรรลุธรรม ไม่ได้เลย

เพราะมนุษย์อย่างเรา
ส่วนมากมีแต่ สังโยชน์บางเบา
เกือบจะขาดมิขาดแหล่ ทุกข้อ
เว้นแต่ พระอรหันต์ เท่านั้น ที่ขาดหมด
หากเอาสังโยชน์มาวัดจริง
อาจจะไม่มีใคร บรรลุธรรมได้เลย
เหมือนข้อที่ว่า ติด ใน อรูป
หากคนที่ไม่ได้ อรูปญาน
จะติดข้อนี้ได้ยังไง

แต่ถ้าหากจะกล่าวว่า
หากละสังโยชน์ ได้ 3 ข้อ จาก สังโยชน์สิบ
ก็จะเป็น พระโสดาบัน ได้
อันนี้น่าจะจริง

แต่ถ้ากล่าวว่า
หากละสังโยชน์ ได้ 3 ข้อแรก จาก สังโยชน์สิบ
ก็จะเป็นพระโสดาบัน ได้
อันนี้น่าจะไม่จริง

เพราะ สังโยชน์ ย่อมมีค่า เท่ากันทุกอัน
ไม่ได้มีค่า มากไปกว่ากันเลย
และ สังโยชน์ คือ อวิชชา ความเห็นผิด
ควรที่จะต้อง ละก่อน ในตอนต้นๆ
ไม่ใช่มาละทีหลังสุด

 

...ถูกของท่าน..แต่ต้องเพิ่มไปว่า..เรามายืมสิ่งที่มีในธรรมชาติ..ที่เรียกว่าโลกใบนี้ เพื่อสร้างคุณงามความดี..เพื่อไปให้พ้นโลกวัฏฏะ

...ร่างกายพวกเรา..อวัยวะพวกเรา ล้วนเป็นของที่มีอยู่แล้วในโลกใบนี้ เป็นสมบัติของโลกใบนี้ แต่พวกเรามายึดเอาเป็นสมบัติตน

 

สมมุตินะคะ ถ้าท่านเจอคนอันธพาลที่ไม่เอาเหตุ และผล ท่านจะมีวิธการจัดการอย่างไรคะ

 

เจออันธพาล
อยู่ให้ห่างครับ

ชีวิตผมเจออันธพาลมามาก บางทีผมเองก็เคยเป็นคนที่ไม่เอาเหตุเอาผลกับเขาเหมือนกัน แต่ก็ไม่มากครั้ง เฉพาะครั้งที่ทนไม่ได้สุด ๆ เท่านั้น

คนที่มีเหตุผลที่ไม่น่าเชื่อถือ ก็คงจะต้องอยู่ให้ห่างเหมือนกัน จนกว่าเราจะสามารถรู้ได้ ว่าเหตผลของเขาจริงหรือไม่จริง อย่างไร ตอนนั้นค่อยพิจารณาอีกที ว่าจะอยู่กับคนที่มีเหตุผลที่ไม่น่าเชื่อถือ อย่างไร

เพราะผมยังใช้ปัญญาขั้นโลกิย์อยู่

 

สอนไม่ได้ให้โลกสอน

สอนไม่ได้ ชักสะพานเสียจะดีกว่า


//เพลงพราย. พิญ

 

ตัดหางปล่อยวัด
หรือจะ ชักสะพานเสีย
การทรมานตนของผู้บำเพ็ญเพียร ต้องให้พอเหมาะกับอุปนิสัย
นายสารถีผู้ฝึกม้ามีชื่อเสียงคนหนึ่ง มาเฝ้าพระพุทธเจ้าทูลถามถึงวิธีทรมานเวไนย พระองค์ทรงย้อนถามนายสารถีก่อนถึงการทรมาณม้า เขาทูลว่าม้ามี ๔ ชนิด คือ ๑. ทรมานง่าย ๒. ทรมานอย่างกลาง ๓. ทรมานยากแท้ ๔. ทรมานไม่ได้เลย ต้องฆ่าเสีย พระองค์จึงตรัสว่าเราก็เหมือนกัน ๑. ผู้ทรมาณง่าย คือผู้ปฏิบัติทำจิตรวมง่ายให้กินอาหารเพียงพอ เพื่อบำรุงร่างกาย ๒. ผู้ทรมานอย่างกลาง คือผู้ปฏิบัติทำจิตไม่ค่อยจะลง ก็ให้กินอาหารแต่น้อยอย่าให้มาก ๓. ทรมานยากแท้ คือผู้ปฏิบัติทำจิตลงยากแท้ ไม่ต้องให้กินอาหารเลย แต่ต้องเป็น อตฺตญฺญู รู้กำลังของตนว่าจะทนทานได้สักเพียงไร แค่ไหน ๔. ทรมานไม่ได้เลย ต้องฆ่าเสีย คือผู้ปฏิบัติทำจิตไม่ได้ เป็น ปทปรมะ พระองค์ทรงชักสะพานเสีย กล่าวคือไม่ทรงรับสั่งสอน อุปมาเหมือนฆ่าทิ้งเสียฉะนั้น
ที่มา http://luangpumun.org/muttothai_3.html

 

...ขอบคุณท่านที่อธิบาย..แต่เรารู้ว่าอันไหนหมดไปแล้วบ้าง...ที่แน่ๆคือถ้าได้โสดาบันบุคคล ความสงสัยหมดแน่นอน และศรัทธาอย่างมั่นคงมีแน่นอน
...ส่วนเราตอนนี้ใจสงบขึ้นมาก..โกรธก็มีอาการแสดงบ้างแต่มันไม่ติดใจ หมายถึง ไม่ยึดมาเป็นอารมณ์

 

...ถ้ามีอีกสักกระทู้ก็คงดีเหมือนกันนะ...ท่านซาลาเปา

...ปล่อยคนรบกันอยู่ที่นี่..คนรักสงบก็ไปอีกกระทู้ สงบได้เมื่อไหร่ค่อยมารวมกัน..ทุกท่านเห็นเป็นอย่างไร

 

ผมไปที่ไหนคนคงจะได้รบกันที่นั่นน่ะสิครับ
เพราะผมเองก็มีทิษฐิของผมเหมือนกัน ตัวผมเองนี่แหละจะไปรบกะเขา

อยู่ที่ไหนก็หนีไม่พ้นหรอก ถ้าอยู่กับปุถุชน มันเป็นวิสัยปกติของปุถุชน

 

ไม่ใช่ว่าผมอยากรบนะ แต่มันมีสิ่งที่ผมไม่เห็นด้วย มันก็ต้องมีการโต้แย้ง บางทีมันเลยหลีกเลี่ยงการปะทะไม่ได้

 

ท่านจะรบกับเราทั้งวันก็ได้ เรารบมาแล้ว..โกรธเอย..โมโหเอย..เอาแต่ใจตัวเองเอย...น้อยใจเอย...สับสนกับชีวิต..มีมาจะครบแล้ว


...จิตพวกท่านมันไม่ปุถุชนแล้ว..มันสูงกว่านั้นทุกคน..แต่หลายคนไปฝึกอภิญญาก่อนฝึกใจตนคือ..ไม่ฝึกลดละแล้ววาง

 

ส่วนผมที่กำลังทำอยู่คือฝึกทิษฐิ คือ พยายามแสวงหาความเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ในโลกเพื่อให้ตัวเองมีความเห็นที่ถูกอยู่ เพื่อที่ว่าผมจะสามารถสลายทิษฐิผู้อื่นได้โดยง่าย และสามารถชักนำคนเข้าสู่กระแสธรรมได้
หวังว่าท่านทั้งหลายคงเข้าใจ


สิ่งที่ผมทำมาตลอดคือฝึกทิษฐิให้เห็นตรง ไม่ใช่ฝึกทิษฐิให้ลดลงนะครับ เรื่องลดอัตตา เอาไว้ทีหลัง เพราะผมเป็นคนอดทนน้อย ทำได้แค่สิ่งที่ชอบขออภัยในความอดทนน้อยของผมด้วย

 

แล้วแต่..เราแค่ถามดู..อยู่นี่ก็ได้ อยู่ไหนก็ได้ถ้าใจสงบ

 

..ท่านจะแสวงหาทำไม ทุกอย่างมีครบอยู่แล้วในจิตท่านนั่นแหละ

 

ถ้าคนเรามีครบกันทุกคน

ท่านทำอย่างผมได้มั้ย?

 

ก็แปลกดีสำหรับผู้ที่ไม่เห็นด้วยกับการด่าของผมด้วยเหตุว่า
"ใช้คำพูดที่รุนแรง" อันนี้ใช่แต่สิ่งที่ยกมา "จึงไม่ว่ากัน" แต่ทำไมถึงเป็นอันธพาลไปได้หนอ "ทั้งๆที่ผมเป็นคนโดนด่า" ก่อน และเพลงพราย มาสอน "พรหมวิหาร 4" เห็นๆกันอยู่หลักฐานมาให้แล้ว "เพียงเพราะใช้คำพูดรุนแรงเท่านั้น" แต่ก็ยังเชื่อในมโนของตน" ทั้งๆที่ความจริงมันปรากฏออกมาอยู่แล้ว

"เพราะทิษฏิว่า ไม่ควรใช้คำพูดรุนแรงสำหรับสตรี" ซึ่งทิษฏินี้ไม่เกี่ยวกับความจริงที่ปรากฏใดทั้งสิ้นๆ "และคำพูดผมไม่ได้มาลอยๆ" หลักฐานพร้อม แต่คนกลับเชื่อ "คนที่กล่าวหาคนอื่นไปเรื่อยๆ" ยุคน้ำตมจมน้ำแต่ศิลากลับลอยน้ำมันเป็นเช่นนี้นี่เอง เอาเถอะ "จะมีทิษฏิยังไงไม่ว่ากัน" คนที่โดนด่าก่อน = ผม คนที่โดนแซะ = ผม

สรุปใครเป็นอันธพาลกันแน่นะ เอาเถอะ"คนประเภทเดียวกันมักจะอยู่ด้วยกัน(สัมปตาธรรม) ทั้งที่ทะเลาะกันอยู่สองคนก็มีมือที่สามมาแสดงทิษฏิว่าไม่ควร ทั้งๆที่ก็ไม่ได้รู้ความจริง "เชื่อในความคิดตนทั้งคู่" และทั้งคู่ก็โดนสิ่งที่"คิดมา"กลับไปใช้กับตัวเองทั้งคู่ด้วย

"อืมคนประเภทเดียวกันจริงๆด้วย"

 

...ทำอย่างท่านคือทำยังไง..เราหมายถึงเมื่อเข้าไปถึงจิตตนเองแล้วก็จะเห็นทางเดินตัวเอง...ที่เรียกว่าทางดำเนินตามจริตตนเอง

 

ครับ งั้นตอนนี้ นี่แหละคือทางของผม สิ่งที่ผมทำอยู่นี่แหละ ตามความคิดของผม พุทธภูมิ คือผู้แสวงหาความสามารถในการเป็นที่พึ่งพาของสัตว์

ผมยังไม่มีสิ่งนั้น จึงยังต้องแสวงหา